رفت و آمد فعال دوران کودکی هر روز با گام های هوازی بیشتری همراه بود. رفت و آمد فعال با گام های هوازی روزانه، گام های هوازی روزانه در روزهای هفته و آخر هفته و گام های روزانه در تعطیلات آخر هفته در سال 2018-2018 همراه بود.
در مطالعه حاضر، محققان ارتباط بین عادات رفت و آمد فعال در دوران کودکی و فعالیت بدنی در بزرگسالی را در میان فنلاندی‌ها بررسی کردند.
ارتباط بین رفت‌وآمد در دوران کودکی و فعالیت بدنی ارزیابی‌شده به‌طور عینی وقتی برای متغیرهای کمکی تنظیم شد، به جز ارتباط بین رفت‌وآمد در دوران کودکی و پله‌ها در تعطیلات آخر هفته در سال ۲۰۱۸-۲۰۱۸ کاهش یافت.
شرکت‌کنندگانی که با دوچرخه یا پیاده به مدرسه می‌رفتند به عنوان مسافران فعال طبقه‌بندی می‌شدند و کسانی که از ماشین یا وسایل حمل‌ونقل عمومی استفاده می‌کردند به عنوان مسافران غیرفعال طبقه‌بندی شدند. مسافران غیرفعال از وسایل نقلیه عمومی یا اتومبیل برای رسیدن به محل کار خود (در بزرگسالی) استفاده می کردند.
ارتباط بین رفت و آمد دوران کودکی و LTPA در سال 2018 زمانی که برای تحصیلات والدین و درآمد بزرگسالی تنظیم شد، کاهش یافت.
نمونه شامل 2436 شرکت کننده بود. حالت های رفت و آمد در دوران کودکی پیش بینی کننده رفت و آمد بزرگسالی نبود. رفت و آمد فعال دوران کودکی به طور مطلوب به LTPA بزرگسالی در سال‌های 2001، 2007 و 2018 کمک کرد.
محققان نحوه رفت و آمد شرکت کنندگان را در سال 1980 زمانی که آنها 9، 12، 15 یا 18 ساله بودند ارزیابی کردند. فعالیت بدنی بزرگسالی در سال های 2001، 2007، 2011 و 2018 مورد ارزیابی قرار گرفت.
علاوه بر این، کاربران حمل و نقل عمومی ممکن است برای سوار شدن به اتوبوس، تراموا یا قطار رفت و آمد کرده باشند و میزان فعالیت بدنی در طول این رفت و آمدها مشخص نیست.
تجزیه و تحلیل رگرسیون نشان داد که رفت و آمد در دوران کودکی با رفت و آمد بزرگسالی ارتباطی ندارد. با این وجود، رفت و آمد در دوران کودکی با LTPA در اواسط بزرگسالی مرتبط بود.
در حالی که مدل‌های چند سطحی (خام) ارتباط‌هایی را در یک جهت پیشنهاد می‌کردند، تعدیل متغیر کمکی این ارتباط را کاهش داد. قابل ذکر است، تنها ارتباط رفت‌وآمدهای دوران کودکی با LTPA بزرگسالی در سال 2007 و گام‌های روزانه در تعطیلات آخر هفته در سال‌های 2018-2020 پس از تعدیل قابل توجه باقی ماندند.
شرکت‌کنندگان از یک مطالعه مشاهده‌ای مبتنی بر جامعه در حال انجام برای ارزیابی خطرات قلبی عروقی در فنلاندی‌های جوان، شامل شش گروه در طول سال‌های 1962-1977، انتخاب شدند. ارزیابی‌های پایه انجام شد و نمونه در مقاطع زمانی متعدد تا سال 2020 پیگیری شد.
علاوه بر این، محققان ارتباط‌های نمونه قابل توجهی را که به شرکت‌کنندگانی که داده‌های مربوط به همه متغیرهای کمکی را در هر سال مطالعه ارائه می‌دادند، مجدداً ارزیابی کردند. بر این اساس، آنها مشاهده کردند که رفت و آمد در دوران کودکی LTPA را در سال های 2001 و 2007 پیش بینی کرد.
در تجزیه و تحلیل های تکمیلی، مدل سازی چند سطحی برای ارزیابی ارتباط طولی استفاده شد. مدل‌های ترکیبی تنظیم‌نشده هیچ ارتباطی بین رفت‌وآمدهای فعال دوران کودکی و گام‌های روزانه یا رفت‌وآمد در بزرگسالی نشان ندادند.
مطالعه اخیر منتشر شده در مجله گزارش های علمی بررسی کرد که آیا رفت و آمد فعال به مدرسه در دوران کودکی با فعالیت بدنی در بزرگسالی مرتبط است یا خیر.
رفت و آمد فعال می تواند در سطوح فردی، محیطی و اجتماعی مفید باشد و نشان داده شده است که اثرات پیشگیرانه ای بر عوامل خطر قلبی عروقی دارد. شواهد نشان می دهد که رفت و آمد فعال می تواند بهزیستی روانی را افزایش دهد.
فعالیت بدنی اوقات فراغت (LTPA) از طریق 5 سوال ارزیابی شد و به عنوان شاخص فعالیت بدنی بین 5 تا 15 امتیاز داده شد. گام شمار در سال های 2007-08 و 2011-2012 روزانه گام ها را اندازه گیری می کرد و در سال های 2018-2018 از شتاب سنج استفاده شد.
روی هم رفته، رفت و آمد فعال دوران کودکی به مدرسه ممکن است به فعالیت بدنی بزرگسالی کمک کند و باید از سنین پایین تشویق شود.
