این تیم همچنین نمونههای ادراری از شرکتکنندگان را در ابتدا دریافت کردند. سطوح پتاسیم و سدیم موجود در نمونه ها با استفاده از روش الکترود انتخابی یون شناسایی شد. تیم متعاقباً غلظت پتاسیم و سدیم ادرار را برای عادی سازی توزیع داده ها تغییر داد. علاوه بر این، دفع 24 ساعته سدیم بر اساس غلظت ادرار با استفاده از معادلات INTERSALT مخصوص جنسیت ارزیابی شد.
در مطالعه حاضر، محققان ارتباط بین تعداد دفعاتی که فرد به غذاها نمک اضافه می کند و خطر مرگ و میر زودرس را ارزیابی کردند.
تاثیر مصرف نمک در رژیم غذایی بر سلامت انسان همیشه مورد بحث بوده است. مطالعات اخیر گزارش می دهد که مصرف سدیم رابطه معکوس با خطر مرگ و میر ناشی از همه علل دارد و بنابراین با امید به زندگی سالم در 181 کشور جهان ارتباط مثبت دارد. از سوی دیگر، مطالعات قبلی نتایج متناقضی در رابطه منفی بین مصرف سدیم و خطر مرگ و میر پیدا کرده اند.
در مورد مطالعه
در مطالعه اخیر منتشر شده در مجله قلب اروپامحققان تأثیر افزایش مصرف نمک را بر امید به زندگی ارزیابی کردند.
زمینه
این تیم همچنین خاطرنشان کرد که زنان 50 ساله مسنتر که خود گزارش دادند که همیشه به غذای خود نمک اضافه میکنند، تقریباً 1.5 سال امید به زندگی کمتری داشتند. مردانی که همیشه نمک اضافه می کردند، در مقایسه با همتایان خود که به ندرت یا هرگز نمک به غذاهای خود اضافه نمی کردند، 2.28 سال امید به زندگی کمتری داشتند.
در میان شرکتکنندگانی که هرگز/بهندرت، گاهی اوقات، معمولاً و همیشه به غذای خود نمک اضافه میکنند، HR برای مرگ و میر زودرس بهترتیب 1، 1.02، 1.07 و 1.28 بود. در مورد مرگ و میر ناشی از علت خاص، فراوانی نمک اضافه شده به غذاها به طور قابل ملاحظه ای با افزایش خطر مرگ و میر ناشی از سرطان و مرگ و میر بیماری های قلبی عروقی مرتبط بود، اما چنین ارتباطی برای مرگ و میر تنفسی و مرگ و میر ناشی از زوال عقل مشاهده نشد.
نتایج مطالعه نشان داد که شرکتکنندگانی که دفعات بیشتری از افزودن نمک به غذاها داشتند، احتمالاً غیرسفید پوست، مرد و دارای شاخص توده بدنی (BMI) بالاتری بودند. شرکتکنندگانی که بیشتر نمک اضافه میکردند، بیشتر در معرض بیماریهای قلبی عروقی و دیابت بودند، اما احتمال ابتلا به فشار خون بالا و بیماری مزمن کلیوی (CKD) کمتر بود.
این تیم ارتباط درجه بندی شده ای را بین دفعات بیشتر افزودن نمک به غذاها و سطوح بالاتر سدیم ادرار مشاهده کردند. شرکتکنندگانی که هرگز/به ندرت، گاهی اوقات، معمولاً و همیشه به غذای خود نمک اضافه میکردند، غلظت سدیم ادراری به ترتیب 1.86، 1.90، 1.92 و 1.94 میلیمول در لیتر بود. از سوی دیگر، بین دفعات افزودن نمک و غلظت پتاسیم ادرار ارتباط معکوس وجود داشت. علاوه بر این، این تیم همبستگی مثبت قابل توجهی بین دفعات نمک اضافه شده به غذاها و دفع 24 ساعته سدیم ارزیابی شده پیدا کردند.
این تیم دادههای مربوط به مرگها و تاریخهای مرگ را بهدست آوردند و سالهای فرد در معرض خطر را از ابتدای مطالعه تا پایان دوره پیگیری، تاریخ مرگ یا 14 فوریه 2018 محاسبه کردند، هر کدام که زودتر اتفاق افتاد. مرگ و میرهایی که قبل از 75 سالگی رخ داده اند، زودرس نامیده می شوند. علاوه بر این، تیم یک جدول زندگی برای تخمین امید به زندگی شرکت کنندگان واجد شرایط بر اساس: (1) نرخ مرگ و میر جمعیت خاص به جنسیت و سن به دست آمده از دفتر آمار ملی، (2) نسبت های خطر ویژه جنسی (HRs) ساخت. ) مرگ و میر ناشی از همه علل در هر گروهی که برای آن فراوانی افزودن نمک به غذاها در مقایسه با گروه مرجع شناسایی شد و (3) شیوع هر جنسیت بر اساس فراوانی افزودن نمک به غذاها.
نتایج
همچنین از شرکتکنندگان واجد شرایط خواسته شد تا یادآوریهای غذایی 24 ساعته انجام شده بر اساس Oxford WebQ از سال 2009 تا 2012 را تکمیل کنند که از افراد در مورد مصرف بیش از 200 نوع غذا و بیش از 30 نوشیدنی در 24 ساعت گذشته سؤال میکرد. تقریباً 189266 شرکتکننده اطلاعات کاملی در مورد تعداد دفعاتی که به غذاها نمک اضافه کردند، اطلاعات رژیم غذایی و کل انرژی دریافتی واقعی داشتند.
شرکت کنندگان در ابتدا به پرسشنامه ای پاسخ دادند و از آنها پرسیدند که آیا به غذاهای خود نمک اضافه می کنند یا خیر. افراد باید با انتخاب یکی از پنج گزینه به سؤال پاسخ دهند، از جمله: (1) هرگز / به ندرت، (2) گاهی اوقات، (3) معمولا، (4) همیشه، و (5) ترجیح می دهند پاسخ ندهند. همچنین از شرکت کنندگان پرسیده شد که آیا در پنج سال گذشته تغییری در رژیم غذایی ایجاد کرده اند یا خیر، که با انتخاب یکی از پنج گزینه پاسخ داده شد: (1) خیر، (2) بله، به دلیل بیماری، (3) بله، به دلیل دلایل دیگر، و (4) ترجیح می دهند پاسخ ندهند.
به طور کلی، یافته های مطالعه نشان داد که فراوانی بیشتر افزودن نمک به غذاها باعث افزایش مرگ و میر زودرس به دلایل مختلف و کاهش امید به زندگی می شود.