منبع:
آلن، جنرال موتورز، و همکاران (2022) مدارهای سیتوکین مصنوعی که سلول های T را به سمت تومورهای محروم از سیستم ایمنی هدایت می کند. علوم پایه. doi.org/10.1126/science.aba1624.
استفاده از مدارهای ژن مصنوعی برای کنترل بهتر زمان ایمونوتراپی
مرجع مجله:
در دو مطالعه جداگانه، محققان نشان می‌دهند که چگونه می‌توان از زیست‌شناسی مصنوعی برای مقابله با یک موضوع دشوار در ایمونوتراپی سرطان استفاده کرد: روشی که رویکردهای مرتبط با ایمونوتراپی متمرکز بر کشتن کوتاه‌مدت سلول‌های تومور ممکن است در ریشه‌کن کردن تومورها شکست بخورد زیرا رشد تومورها در بازه‌های زمانی طولانی‌تری اتفاق می‌افتد. . در اینجا، دو گروه تحقیقاتی استراتژی‌هایی را ارائه می‌کنند تا امکان کنترل بهتر بر زمان‌بندی ایمونوتراپی با استفاده از مدارهای ژنی مصنوعی را فراهم کنند که به موجب آن عملکرد سلول‌های ضد تومور می‌توانند در صورت تقاضا یا تنها زمانی که سلول‌های CAR T در تماس مستقیم با سلول‌های تومور هستند، فعال شوند. امانوئل سالازار-کاوازوس و گرگوار آلتان-بونه در مقاله ای نوشتند: “این مطالعات به جای محدود شدن توسط ایمونولوژی طبیعی (با استفاده از لکوسیت ها، آنتی بادی ها و سایتوکین ها)، دامنه پاسخ های ایمنی ایجاد شده توسط سلول های CAR T در برابر بافت های بیماری را گسترش می دهند. دیدگاه مرتبط
در میان زرادخانه درمان های ایمونوتراپی سرطان، درمان های T گیرنده آنتی ژن کایمریک (CAR) شامل ex vivo مهندسی سلول های T کشنده سرطان بیمار برای بیان CAR هایی که مولکول های خاصی را روی سطح تومور تشخیص می دهند. سپس اینها دوباره به بیماران تزریق می‌شوند تا یک پاسخ ایمنی در برابر سلول‌های سرطانی ایجاد کنند. با این حال، درمان‌های سلول‌های CAR T معمولاً برای پاسخ‌های سلولی کوتاه‌مدت (مثلاً کشتن سلول‌های تومور) بهینه‌سازی می‌شوند و ممکن است به ریشه‌کنی سیستمیک تومور درازمدت دست یابند. برای کنترل دقیق عملکرد سلول های CAR T در طول زمان، گرگ آلن و همکارانش از گیرنده های Notch مصنوعی اخیرا استفاده کردند. طراحی سلول های CAR T با گیرنده دوم. گیرنده دوم می تواند یک آنتی ژن تومور را تشخیص دهد و متعاقباً باعث آزاد شدن سیتوکین اینترلوکین 2 توسط سلول T شود، اما تنها زمانی که سلول های CAR T در تماس مستقیم با سلول های تومور باشند. در یک مدل موش، این رویکرد اجازه نفوذ CAR T را به تومورهای جامد پانکراس و ملانوم داد، که منجر به ریشه‌کنی قابل توجه تومور شد. به گفته نویسندگان، این مدارهای تحویل IL-2 با هدف تومور، راه بالقوه ای برای هدف قرار دادن تومورها به صورت موضعی ارائه می دهند و در عین حال مسمومیت طولانی مدت با IL-2 را به حداقل می رسانند.
انجمن آمریکایی برای پیشرفت علم (AAAS)
در مطالعه خود، Hui-Shan Li و همکارانش مجموعه ابزاری از 11 فاکتور رونویسی مصنوعی قابل برنامه ریزی را ایجاد کردند که می تواند در صورت نیاز با تجویز به موقع القا کننده های مولکول کوچک مورد تایید FDA فعال شود. نویسندگان با استفاده از این ابزارها، سلول‌های ایمنی انسان را مهندسی کردند که برنامه‌های سلولی خاصی مانند تکثیر و فعالیت ضد تومور را در صورت نیاز فعال می‌کنند. این امکان پاسخ های درمانی گام به گام و کنترل شده با زمان را فراهم می کند. “ترکیبی از دو پیشرفت تکنولوژیکی ارائه شده توسط لی و همکاران و آلن و همکاران Salazar-Cavazos و Altan-Bonnet می نویسند که توانایی بی سابقه ای را برای کنترل دقیق وضعیت جمعیت های سلولی درمانی نه تنها در زمان تزریق، بلکه در زمانی که پاسخ ایمنی در بدن بیمار آشکار می شود، فراهم می کند.