سطح بیان MVIH در تومورهای CC در مقایسه با نمونه های غیر توموری حاشیه ای به طور قابل توجهی بالاتر بود (0001/0 > P). بیان بیش از حد MVIH به طور قابل توجهی با سن کمتر (0.033 = p)، متاستاز به غدد لنفاوی (0.031 = p)، عمق تهاجم تومور (p = 0.035)، و نوع سلول سنگفرشی CC (p = 0.019) مرتبط بود. تجزیه و تحلیل ROC برای MVIH به عنوان یک نشانگر زیستی تشخیصی حساسیت و ویژگی مربوطه 67.83 و 80 را نشان داد.
یکصد و پانزده جفت (115=n) نمونه تومور اولیه CC و بافت غیر توموری حاشیه ای از بیمارستان بین المللی ولیعصر تبریز (تبریز، ایران) تهیه شد. استخراج RNA و سنتز cDNA و به دنبال آن PCR ترانس کریپتاز معکوس کمی (qRT-PCR) برای بررسی تغییرات در سطوح بیان MVIH در بیماران مبتلا به CC در نظر گرفته شد. ارتباط بین تغییرات بیان MVIH و ویژگی های بالینی آسیب شناسی و همچنین پتانسیل آن به عنوان یک نشانگر زیستی تشخیصی با استفاده از نرم افزار SPSS و GraphPad منشور و مشخصه عامل گیرنده (ROC) ارزیابی شد.
منبع:
هدف از این تحقیق ارزیابی سطح بیان MVIH در تومورهای CC برای ارزیابی پتانسیل این lncRNA به عنوان یک نشانگر زیستی تشخیصی در بیماران CC است.
مرجع مجله:
قنبری، م. و همکاران (2022) بیان نابجا lncRNA MVIH به عنوان یک نشانگر زیستی تشخیصی بالقوه در سرطان دهانه رحم. ژن ها و سرطان doi.org/10.18632/genesandcancer.224.