در مطالعه اخیر منتشر شده در رودهمحققان تأثیر مصرف آنتی بیوتیک را بر خطر ابتلا به بیماری التهابی روده (IBD) در افراد ده سال و بالاتر ارزیابی کردند.
مطالعه: استفاده از آنتی بیوتیک به عنوان یک عامل خطر برای بیماری التهابی روده در سنین مختلف: یک مطالعه کوهورت مبتنی بر جمعیت. اعتبار تصویر: Backgroundy/Shutterstock
زمینه
به طور کلی، یافته های مطالعه نشان داد که مصرف آنتی بیوتیک خطر ابتلا به IBD را به ویژه در افراد بالای 40 سال افزایش می دهد. این خطر پس از 5.0 ≥ 5 دوره آنتی بیوتیک، در طی یک تا دو سال استفاده از آنتی بیوتیک و قرار گرفتن در معرض آنتی بیوتیک هایی که ارگانیسم های بیماری زا دستگاه گوارش را هدف قرار می دهند، بیشترین بود. یافته‌ها نشان می‌دهد که میکروبیوتای دستگاه گوارش یک عامل حیاتی در توسعه IBD، به‌ویژه در میان افراد مسن‌تر است.
داده‌های مربوط به وضعیت اجتماعی-اقتصادی و شهرنشینی (بر اساس جمعیت در متر2) با پیوند دادن آدرس محل سکونت از سامانه ثبت احوال با آمار رسمی دانمارک به دست آمد. سابقه دارویی، به ویژه استفاده از PPI (مهارکننده‌های پمپ پروتون) و داروهای ضد قارچی و ضد ویروسی، ثبت شد، زیرا داروها می‌توانند میکروبیوتای روده را تغییر دهند. تجزیه و تحلیل رگرسیون پواسون انجام شد و مقادیر IRR (نسبت نرخ بروز) تعیین شد.
نتایج
بیشترین خطر ابتلا به IBD پس از یک تا دو سال مصرف آنتی بیوتیک مشاهده شد و با هر سال بعد، خطر کاهش می یافت. به ویژه، برای افراد بین 10 تا 40 سال، مقادیر IRR 1.4 یک تا دو سال پس از قرار گرفتن در معرض آنتی بیوتیک و 1.1 چهار تا پنج سال پس از قرار گرفتن در معرض آنتی بیوتیک بود. به همین ترتیب، برای افراد بین 40 سال تا 60 سال، مقادیر IRR 1.7 یک تا دو سال پس از مصرف آنتی بیوتیک و 1.2 چهار تا پنج سال پس از مصرف بود. برای افراد 60 سال و بالاتر، مقادیر IRR 1.6 یک تا دو سال پس از مصرف آنتی بیوتیک و 1.2 چهار تا پنج سال پس از مصرف بود، با نتایج مشابه برای بیماری کرون و کولیت اولسراتیو.
داده‌های به‌دست‌آمده شامل کدهای دارویی و تاریخ‌های تجویز بود و تاریخ پر شدن/تجویز داروی آنتی‌بیوتیک، تاریخ مصرف آنتی‌بیوتیک در نظر گرفته شد. ارتباط دوز-پاسخ کلاس آنتی‌بیوتیک بر اساس تعداد دوره‌های آنتی‌بیوتیک، با آنتی‌بیوتیک‌های تجویز شده از همان کلاس در طی یک ماه پس از مصرف، تحت یک دوره آنتی‌بیوتیک ارزیابی شد.
در مطالعه همگروهی ملی مبتنی بر جمعیت حاضر، محققان ارتباط بین استفاده از آنتی بیوتیک ها و توسعه IBD را در بین افراد 10 ساله بررسی کردند. سال ها.
ثبت ملی بیماران دانمارک برای به دست آوردن اطلاعات مربوط به بستری شدن، سرپایی و بازدیدهای بخش اورژانس مورد استفاده قرار گرفت. تشخیص IBD بر اساس کدهای ICD-8/10 (طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها در نسخه هشتم یا دهم) بود.
در سراسر سنین، یک ارتباط مثبت دوز-پاسخ، با نتایج قابل مقایسه برای بیماری کرون و کولیت اولسراتیو مشاهده شد. یافته های مشابهی در تجزیه و تحلیل حساسیت به دست آمد. هر دوره بعدی آنتی بیوتیک خطر IBD را افزایش می دهد، با مقادیر IRR با افزایش دوره آنتی بیوتیکی 1.1، 1.2، و 1.1 برای افراد بین 10 تا 40 سال، بین 40 تا 60 سال و 60 سال بالاتر، به ترتیب. بیشترین خطر برای افرادی مشاهده شد که دوره های آنتی بیوتیک ≥5.0 را در سنین مختلف تجویز کردند، با مقادیر IRR متناظر به ترتیب 1.7، 2.1 و 2.0.
با افزایش سن، تنوع میکروبی روده کاهش می‌یابد و حساسیت به اختلالات را افزایش می‌دهد، اثری که با قرار گرفتن در معرض آنتی‌بیوتیک تقویت می‌شود. استفاده از آنتی بیوتیک می تواند منجر به تغییرات میکروبی روده طولانی مدت شود که با دوره های مکرر آنتی بیوتیک به طور فزاینده ای برجسته می شود و بهبود میکروبی روده را کاهش می دهد.
نتیجه
اطلاعات دموگرافیک از CRS ملی (سیستم ثبت احوال) دانمارک در مورد افراد بالای 10 سال، ساکن دانمارک برای 5.0 سال ≥ و بدون سابقه IBD بین 1 ژانویه 2000 تا 31 دسامبر 2018 به دست آمد. داده های تجویز شده داروها از ثبت ملی نسخه دانمارک در ارتباط با سیستم ثبت احوال به دست آمد. داروها بر اساس سیستم شیمیایی درمانی آناتومیک کدگذاری شدند.
هر دوره آنتی بیوتیکی به یک دوره خطر IBD از یک سال تا پنج سال پس از مواجهه کمک می کند. علاوه بر این، تجزیه و تحلیل حساسیت با افزایش زمان تاخیر از قرار گرفتن در معرض آنتی بیوتیک از یک سال به دو سال انجام شد.
کلاس های آنتی بیوتیکی شامل پنی سیلین با طیف باریک، پنی سیلین با طیف گسترده، ماکرولیدها، نیتروفورانتوئین، تتراسایکلین ها و سولفونامیدها بود. علاوه بر این، فلوروکینولون‌ها و نیترویمیدازول‌ها نیز وارد شدند، زیرا این داروها اغلب برای درمان عفونت‌های پاتوژن دستگاه گوارش تجویز می‌شوند.
جامعه مورد مطالعه شامل 6104245 نفر بود که برای 87112328 سال فردی پیگیری شدند. در میان شرکت‌کنندگان، 5551441 نفر (91 درصد) دوره‌های آنتی‌بیوتیک 1.0 ≥ تجویز شده بودند و 52898 مورد جدید IBD (به ترتیب 36017 و 16881 مورد جدید UC و CD) ثبت شد.
IBD به یک وضعیت ایمونولوژیک مزمن اشاره دارد که روده را تحت تأثیر قرار می دهد، که عمدتاً شامل دو نوع فرعی است، یعنی بیماری کرون (CD) و کولیت اولسراتیو (UC). مطالعات افزایش موارد IBD را به دلیل عوامل خطر محیطی مشکوک گزارش کرده اند. استفاده از آنتی بیوتیک با توسعه IBD در کودکان مرتبط است. با این حال، خطر بالقوه IBD در میان بزرگسالانی که در معرض آنتی بیوتیک قرار دارند نامشخص است.
در مورد مطالعه
مصرف آنتی بیوتیک خطر ابتلا به IBD را در سنین بالا افزایش می دهد، اگرچه بیشترین خطر در افراد 40 سال به بالا مشاهده شد، با مقادیر IRR 1.3، 1.5 و 1.5 برای افراد بین 10 تا 40 سال، بین 40 سال تا 60 سال، و به ترتیب 60 سال به بالا. این یافته برای CD و UC، با خطر جزئی بیشتر برای CD، با مقادیر IRR متناظر به ترتیب 1.4، 1.6، و 1.5 در مقایسه با UC صادق بود.
بیشترین خطر IBD پس از استفاده از آنتی بیوتیک هایی مشاهده شد که به ویژه پاتوژن های باکتریایی در دستگاه گوارش را هدف قرار می دهند. فقط نیتروفورانتوئین با توسعه IBD در طول سنین مرتبط نبود. این خطر در مورد نیترویمیدازول ها با مقادیر IRR 1.3، 1.4 و 1.6 به ترتیب برای افراد بین 10 تا 40 سال، بین 40 تا 60 سال و 60 سال به بالا بیشتر بود. مقادیر IRR متناظر برای فلوروکینولون ها به ترتیب 1.8، 1.8 و 1.5 بود. نتایج مشابهی برای بیماری کرون و کولیت اولسراتیو به دست آمد.
