استانداردهای مرورهای سیستماتیک و متاآنالیز (PRISMA) برای تولید یک بررسی سیستماتیک دنبال شدند. مطالعات در صورتی که شرایط زیر را برآورده می‌کردند بررسی می‌شدند: (1) افراد بزرگسال بالای 18 سال با تشخیص اولیه OCD بر اساس معیارهای طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها یا راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی نسخه چهارم یا پنجم (DSM-) بودند. IV یا DSM-V)، (2) از مقیاس وسواس فکری جبری Yale-Brown (Y-BOCS) برای اندازه گیری نتیجه استفاده کردند (3) DBS مداخله اولیه بود، (4) پیامد اولیه بهبود علائم OCD پس از DBS بود. درمان، (5) پاسخ درمانی به عنوان کاهش 35٪ یا بالاتر در نمره Y-BOCS تعریف شده است، و (6) منتشر شده در مجلات معتبر به زبان انگلیسی.
میانگین تفاوت متا تحلیلی Y-BOCS (MD) در بین 345 بیمار جمع آوری شده از 31 کارآزمایی 14.28 امتیاز در آخرین پیگیری بود. اثر درمان متا تحلیلی (TE) کاهش 47 درصدی در نمرات Y-BOCS در آخرین پیگیری در 249 بیمار از 28 مطالعه است که برآوردهای دقیق را می‌توان با استفاده از روش‌های پیش‌ابهام‌شده و پس از ابهام‌زدایی به دست آورد یا اندازه‌گیری کرد. داده های مبهم که در دسترس بود.
نتیجه
بررسی: اثربخشی تحریک عمیق مغز برای اختلال وسواسی-اجباری مقاوم به درمان: مرور سیستماتیک و متاآنالیز. اعتبار تصویر: Ralwell / Shutterstock
در مورد مطالعه
علاوه بر این، شش مورد اقدام به خودکشی و یک خودکشی موفقیت‌آمیز وجود داشت. مطالعات پنج مورد ICH بعد از عمل را ثبت کردند که دو مورد از آنها منجر به فلج طولانی مدت انگشت و دیزآرتری طولانی مدت شد. در دو مورد، درمان DBS خود منجر به یک وسواس جدید (مانند بررسی تنظیمات و عمر باتری) شد که OCD را تشدید کرد.
OCD با افکار وسواسی مزاحم و پایدار و رفتارهای ناکارآمد و تشریفاتی مشخص می شود. این بیماری معمولاً در طول یک مرحله حیاتی رشد مانند بلوغ، اوایل بزرگسالی یا کودکی ظاهر می شود. تکنیک‌های ضایعات فرسایشی مانند سینگولوتومی قدامی و کپسولوتومی قدامی، روش‌های جراحی شناخته شده‌ای برای درمان علائم OCD مقاوم به درمان (TROCD) هستند. دانش گسترده تر از اثربخشی درمان در سراسر مطالعات با روش های مختلف روش شناختی برای زمینه در حال توسعه DBS برای TROCD ضروری است.
در مطالعه حاضر، محققان اثربخشی DBS را در کاهش OCD و علائم افسردگی همزمان در بیماران مبتلا به TROCD با استفاده از یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز ارزیابی کردند.
با استفاده از مقیاس افسردگی همیلتون در 14 تحقیق استفاده شد. برای ارزیابی افسردگی قبل و بعد از جراحی، هفت مطالعه از پرسشنامه افسردگی بک (BDI)، پنج مطالعه از مقیاس درجه بندی افسردگی مونتگومری-آسبرگ (MADRS) و یک مطالعه از مقیاس افسردگی اضطراب استرس-افسردگی (DASS-D) استفاده کردند. مقیاس اضطراب همیلتون در 11 مطالعه از 16 مطالعه که رتبه‌بندی اضطراب را ارائه می‌کرد، STAI-X1/2 در چهار مورد از 16، و DASS-A در 1.46 از 16 مورد استفاده قرار گرفت. هفت مطالعه از هفده مطالعه که رتبه‌بندی GAF را ارائه کردند، منحصراً این کار را انجام دادند. با داده های پایه
با استفاده از بسته محاسباتی آماری R، یک متاآنالیز انجام شد. پیامدهای اولیه شامل تفاوت میانگین Y-BOCS در آخرین پیگیری در مقایسه با پایه، اثر درمان یا درصد کاهش Y-BOCS در آخرین پیگیری و میزان پاسخ‌دهی در آخرین پیگیری بود. دو هدف ثانویه، میزان پاسخ‌دهی به مقیاس افسردگی و تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) در نمرات مقیاس افسردگی بود.
نتایج
در مطالعه اخیر منتشر شده در مجله مغز و اعصاب، جراحی مغز و اعصاب و روانپزشکیمحققان اثربخشی تحریک عمقی مغز (DBS) را در برابر اختلال وسواسی-اجباری مقاوم به درمان (OCD) بررسی کردند.
حدود 70 درصد از مطالعات اطلاعات جامعی در مورد عوارض جانبی جدی (SAEs) ارائه کردند، از جمله مسائل سخت افزاری، عفونت ها، تشنج، اقدام به خودکشی، خونریزی داخل جمجمه (ICH) و ظهور وسواس های جدید مرتبط با تحریک، اما نه محدود به آن. به طور کلی، 31٪ از بیماران حداقل یک SAE را گزارش کردند. 8٪ یا کمتر مشکلات مربوط به دستگاه، مانند آسیب سرب یا جابجایی اشتباه وجود داشت. 9 تشنج بعد از عمل و 11 مورد عفونت بعد از عمل وجود داشت که از این تعداد 6 مورد نیاز به برداشتن و/یا تعویض ژنراتور پالس داشتند. یکی از بیماران تشنج تونیک-کلونیک ژنرالیزه، عفونت داخل جمجمه، شوک و کمای ناشی از دارو و سایر SAEها داشت.
یافته‌های مطالعه نشان داد که DBS یک درمان موفقیت‌آمیز برای TROCD است و بیماران معمولی کاهش 50 درصدی علائم OCD را دریافت خواهند کرد. با پیگیری بیشتر، دو سوم بیماران حداقل یک پاسخ کامل به درمان DBS را تجربه خواهند کرد. علاوه بر این، محققان بر این باورند که اهداف لیمبیک و غیر لیمبیک فعلی می توانند برای کاهش علائم افسردگی همراه در TROCD به طور قابل توجهی تحریک شوند.
در مجموع 3023 رکورد، از سال 1986 تا 2021، با استفاده از استراتژی جستجو پیدا شد. سی و چهار مطالعه از سال 2005 تا 2021 برای مرور سیستماتیک و متاآنالیز، از جمله نه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) انتخاب شدند. همه 352 فرد بزرگسال مبتلا به OCD شدید تا شدید در ابتدای مطالعه بودند. این مطالعات سه کارآزمایی دارویی خط اول، یک کارآزمایی دارویی مکمل، و حداقل 20 ساعت مواجهه متخصص و پیشگیری از پاسخ (ERP) بدون پاسخ مداوم به درمان داشتند. علاوه بر این، بیماران در 67 درصد از مطالعات قبل از در نظر گرفتن جراحی، باید پنج سال یا بیشتر یک بیماری نافرجام داشته باشند. در میان 11 مطالعه باقیمانده، تنها یک مطالعه به بیش از 10 سال طول مدت بیماری و دو سال یا بیشتر به بیماری بی وقفه نیاز داشت. یکی دیگر به یک سال بیماری بی وقفه نیاز داشت، در حالی که پنج سال مشخص نشد.
این تیم خاطرنشان کرد که این بیماری به طور متوسط 24.3 سال طول کشید. بر اساس 23 مطالعه، اختلال افسردگی اساسی حدود 55 درصد از بیماران، اختلالات اضطرابی 10 درصد افراد و اختلالات شخصیت 9.5 درصد از افراد را تحت تاثیر قرار داده است. RCTها میانه 10 شرکت کننده داشتند، در مقایسه با 7 شرکت کننده غیر RCT. دو هدف تحریکی که بیشتر مورد بحث قرار گرفتند عبارتند از کپسول شکمی/خططط شکمی (VC/VS) و هسته اکومبنس (NAc) و سپس اندام قدامی کپسول داخلی (ALIC)، هسته بستر استریا ترمینالیس (BNST) و ALIC. /BNST.