تحقیقات جدید نشان می‌دهد که آستروسیت‌ها کلید تکان دادن آونگ در پیشرفت بیماری آلزایمر هستند.

چرا برخی از افراد به بیماری آلزایمر مبتلا می شوند در حالی که برخی دیگر نه؟ و حتی گیج‌کننده‌تر، چرا بسیاری از افرادی که مغزشان مملو از آمیلوئیدهای سمی است – که نشانه‌ای از آسیب‌شناسی مغز آلزایمر است – هرگز به زوال عقل‌های مرتبط با آلزایمر مبتلا نمی‌شوند؟

به نظر می رسد محققان دانشکده پزشکی دانشگاه پیتسبورگ به این پاسخ رسیده اند. تحقیقات جدید نشان می دهد که سلول های مغزی ستاره ای شکل به نام آستروسیت ها کلیدی برای تکان دادن آونگ در پیشرفت بیماری آلزایمر هستند. طب طبیعت.

تیم تحقیقاتی به رهبری پیت با آزمایش خون بیش از 1000 سالمند بدون آسیب شناختی با و بدون آسیب شناسی آمیلوئید دریافتند که تنها کسانی که ترکیبی از بار آمیلوئیدی و نشانگرهای خونی فعال شدن غیرطبیعی آستروسیت ها یا واکنش پذیری داشته باشند، به سمت علائم پیشرفت می کنند. آلزایمر در آینده، یک کشف مهم برای توسعه دارو با هدف توقف پیشرفت.

مطالعه ما استدلال می‌کند که آزمایش وجود آمیلوئید مغز همراه با نشانگرهای زیستی واکنش‌پذیری آستروسیت، غربالگری بهینه برای شناسایی بیمارانی است که بیشتر در معرض خطر پیشرفت به سمت بیماری آلزایمر هستند. این امر آستروسیت ها را به عنوان تنظیم کننده های کلیدی پیشرفت بیماری در مرکز قرار می دهد و این تصور را که آمیلوئید برای شروع بیماری آلزایمر کافی است به چالش می کشد.

Tharick Pascoal، MD، Ph.D. نویسنده ارشد، دانشیار روانپزشکی و نورولوژی در پیت

بیماری آلزایمر یک بیماری تخریب‌کننده عصبی است که باعث از دست دادن تدریجی حافظه و زوال عقل می‌شود و سال‌های پربار زندگی را از بیماران سلب می‌کند. در سطح بافت، علامت بارز بیماری آلزایمر تجمع پلاک‌های آمیلوئیدی – تجمعات پروتئینی بین سلول‌های عصبی مغز – و توده‌هایی از رشته‌های پروتئینی نامنظم به نام تاو تاگل است که در داخل نورون‌ها تشکیل می‌شوند.

برای چندین دهه دانشمندان مغز بر این باور بودند که تجمع پلاک‌های آمیلوئید و درهم‌تنیدگی‌های تاو نه تنها نشانه‌ای از بیماری آلزایمر است، بلکه مقصر مستقیم آن است. این فرض همچنین باعث شد که تولیدکنندگان دارو به شدت روی مولکول‌هایی که آمیلوئید و تاو را هدف قرار می‌دهند، سرمایه‌گذاری کنند، بدون توجه به مشارکت سایر فرآیندهای مغز، مانند سیستم ایمنی عصبی.

اکتشافات اخیر توسط گروه هایی مانند Pascoal’s نشان می دهد که اختلال در سایر فرآیندهای مغز، مانند التهاب شدید مغز، ممکن است به اندازه بار آمیلوئید در شروع آبشار پاتولوژیک مرگ عصبی که باعث کاهش سریع شناختی می شود، مهم باشد.

در تحقیقات قبلی خود، پاسکوال و گروهش دریافتند که التهاب بافت مغز باعث گسترش پروتئین‌های پاتولوژیک نادرست در مغز می‌شود و یکی از دلایل مستقیم اختلالات شناختی نهایی در بیماران مبتلا به آلزایمر است. اکنون، تقریباً دو سال بعد، محققان فاش کردند که می‌توان اختلال شناختی را با آزمایش خون پیش‌بینی کرد.

آستروسیت ها سلول های تخصصی فراوانی در بافت مغز هستند. درست مانند سایر اعضای سلول های ایمنی مقیم گلیا در مغز آستروسیت ها از سلول های عصبی با تامین مواد مغذی و اکسیژن و محافظت از آنها در برابر عوامل بیماری زا حمایت می کنند. اما از آنجایی که سلول های گلیال جریان الکتریکی را رسانا نمی کنند و در ابتدا به نظر نمی رسید که نقش مستقیمی در نحوه ارتباط نورون ها با یکدیگر داشته باشند، نقش آنها در سلامت و بیماری نادیده گرفته شده بود. آخرین تحقیقات پیت این را تغییر می دهد.

دکتر برونا بلاور، دانشیار فوق دکترا در پیت، نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: «آستروسیت‌ها رابطه آمیلوئید و تاو مغز را مانند رهبر ارکستر هماهنگ می‌کنند. “این می تواند یک بازی را تغییر دهد، زیرا نشانگرهای زیستی گلیال به طور کلی در هیچ مدل بیماری اصلی در نظر گرفته نمی شوند.”

دانشمندان نمونه‌های خون شرکت‌کنندگان در سه مطالعه مستقل را روی افراد مسن فاقد اختلال شناختی از نظر بیومارکرهای واکنش‌پذیری آستروسیت، پروتئین اسیدی فیبریلاری گلیال، یا GFAP، همراه با حضور تاو پاتولوژیک آزمایش کردند. این مطالعه نشان داد که تنها افرادی که از نظر واکنش آمیلوئید و آستروسیت مثبت بودند، شواهدی از آسیب شناسی تاو به تدریج در حال توسعه را نشان دادند که نشان دهنده استعداد ابتلا به علائم بالینی بیماری آلزایمر است.

این یافته ها پیامدهای مستقیمی برای آزمایشات بالینی آینده برای کاندیدای داروهای آلزایمر دارد. با هدف توقف زودتر پیشرفت بیماری، کارآزمایی‌ها به مراحل اولیه و اولیه بیماری پیش علامتی می‌روند و تشخیص زودهنگام خطر آلزایمر را برای موفقیت ضروری می‌سازند. از آنجا که درصد قابل توجهی از افراد دارای آمیلوئید مثبت به اشکال بالینی آلزایمر پیشرفت نمی کنند، مثبت بودن آمیلوئید به تنهایی برای تعیین واجد شرایط بودن یک فرد برای درمان کافی نیست.

گنجاندن نشانگرهای واکنش‌پذیری آستروسیت‌ها، مانند GFAP، در پانل تست‌های تشخیصی امکان انتخاب بهتر بیمارانی را که احتمالاً به مراحل بعدی آلزایمر پیشرفت می‌کنند، می‌دهد و بنابراین، به تنظیم دقیق کاندیداها برای مداخلات درمانی کمک می‌کند. احتمال سود بردن