نویسندگان مشاهده کردند که نیتازوکسانید فعالیت ضد ویروسی امیدوارکننده‌ای را علیه هر سه HCoV به روشی وابسته به دوز نشان داد، با بازده ویروس و مقادیر IC50 در محدوده زیر میکرومولار.
وانگ و همکاران گزارش داد که نیتازوکسانید تکثیر SARS-CoV-2 را در سلول های Vero E6 در EC مهار می کند.50 از 2.12 میکرومولار مطالعات دیگر این مشاهدات را در انواع مختلف سلول ها، از جمله سلول های Calu-3 مشتق شده از ریه انسان، تأیید کردند. چندین مطالعه به سودمندی و مزایای بالینی نیتازوکساناید در بیماری کروناویروس 2019 (COVID-19) اشاره کرده اند. با این حال، اساس مولکولی فعالیت ضد ویروسی آن در برابر کروناویروس‌های انسانی هنوز شناخته نشده است.
در مورد مطالعه
این یافته‌ها با هم تأیید کردند که نیتازوکسانید بلوغ پروتئین S را در مرحله حساس به اندوگلیکوزیداز-H مختل می‌کند، بنابراین از پردازش نهایی آن جلوگیری می‌کند، که مانع تشکیل ذرات ویروس نتاج می‌شود. در واقع، نیتازوکسانید یک داروی قوی ضد کرونا با طیف گسترده است.
*تذکر مهم
علاوه بر این، محققان فعالیت ضد ویروسی نیتازوکسانید را با سایر داروها از جمله رمدسیویر، کلروکین و ریباویرین مقایسه کردند. آنها از همان غلظت (یعنی 3 میکرومولار) این داروها پس از جذب ویروس استفاده کردند.
در مطالعه اخیر ارسال شده به bioRxiv* سرور پیش از چاپ، محققان فعالیت نیتازوکسانید را در برابر کروناویروس های انسانی (HCoVs) ارزیابی کردند.
زمینه
به طور کلی، عفونت های فصلی HCoV (sHCoV) در حدود 15 تا 30 درصد موارد سرماخوردگی مشترک نقش دارند، اما خود محدود شونده هستند. با این حال، گاهی اوقات sHCoV ها باعث عفونت های شدید تنفسی تحتانی و بیماری های روده ای و عصبی می شوند. در حال حاضر، هیچ درمان خاصی برای چنین موارد شدید sHCoV در دسترس نیست.
در مطالعه حاضر، محققان قدرت نیتازوکسانید را در برابر سه ویروس HCoV، HCoV-229E و HCoV-NL63 (جنس آلفا-کرونا ویروس)، و HCoV-OC43 (جنس بتا-کرونا ویروس) بررسی کردند.
برای HCoV-NL63، آنها دارو را 120 ساعت پس از عفونت حذف کردند. به همین ترتیب، آنها دارو را 48 ساعت و 120 ساعت پس از عفونت برای HCoVs 229E و OC43 به ترتیب حذف کردند. سپس تیترهای ویروسی را در 48، 96 و 120 ساعت پس از آلودگی در مایع رویی سلول‌های آلوده با استفاده از روش TCID50 بر اساس کمی‌سازی RNA ویروسی تعیین کردند.
آنها از کشت سلولی با شاخص های گزینش پذیری بالا و غلظت بازدارندگی نیمه حداکثر (IC50) مقادیر بین 0.05 و 0.15 میکروگرم بر میلی لیتر است. ابتدا، تیم سلول‌های MRC-5 ریه انسان و سلول‌های LLC-MK2 کلیه میمون را با HCoVs 229E، OC43، و NL63 در تعدد عفونت (MOI) 0.1 دوز عفونی کشت بافت متوسط (TCID) تلقیح کردند.50)/سلول. سپس این سلول ها را با غلظت های مختلف نیتازوکسانید پس از دوره جذب ویروس درمان کردند.
از آنجایی که درمان NTZ در طول جذب ویروس بر تکثیر HCoV تأثیری نداشت، نشان داد که نیتازوکسانید در سطح پس از آن عمل می کند. علاوه بر این، بر جذب، ورود یا پوشش HCoV تأثیری نداشت. به طور جالبی، تیمار NTZ در غلظت بیش از 0.1 میکروگرم بر میلی لیتر، الگوی تحرک الکتروفورتیک پروتئین S را تغییر داد. با این حال، نویسندگان هیچ تفاوت معنی‌داری در سطوح پروتئین N و S در سلول‌های تیمار شده با NTZ مشاهده نکردند.
نتیجه گیری
bioRxiv گزارش‌های علمی مقدماتی را منتشر می‌کند که توسط همتایان بررسی نمی‌شوند و بنابراین، نباید به‌عنوان نتیجه‌گیری، راهنمای عمل بالینی/رفتار مرتبط با سلامتی در نظر گرفته شوند یا به عنوان اطلاعات ثابت در نظر گرفته شوند.
همه sHCoV ها از گیرنده های مختلف سلول میزبان استفاده می کنند. با این حال، همه اتصال به سلول های میزبان را از طریق گلیکوپروتئین سنبله (S) که در پوشش ویروسی آنها لنگر انداخته است، آغاز می کنند. Nitazoxanide، یک تیازولید نسل دوم، به عنوان یک کلاس جدید از داروهای ضد ویروسی با طیف گسترده ظاهر شده است که در سطح پس از آن برای تداخل با بلوغ S عمل می کند. همچنین، متابولیت فعال آن تیزوکسانید در کارآزمایی‌های بالینی در برابر چندین ویروس ریبونوکلئیک اسید (RNA) از جمله روتاویروس، هپاتیت C و آنفولانزا اثربخشی نشان داد.
در نهایت، آنها اثر نیتازوکسانید را بر سطوح پروتئین‌های نوکلئوکپسید ویروسی (N) و اسپایک (S) ارزیابی کردند. آنها از روش ایمونوبلات برای تجزیه و تحلیل سلول های آلوده به TCID 0.5 استفاده کردند50/سلول HCoV-OC43 در 24 ساعت پس از عفونت (hpi) و سنجش عفونی برای تعیین سوپرناتانت های کشت.
یافته های مطالعه
در حالی که نیتازوکسانید، تیزوکسانید و رمدسیویر فعالیت ضد ویروسی مشابهی را در برابر هر سه HCoV نشان دادند. برعکس، کلروکین و ریباویرین به دنبال عفونت ویروسی بی اثر بودند. در سطح مولکولی، نیتازوکسانید با بلوغ S-گلیکوپروتئین تداخل دارد. هنگامی که قبل از عفونت برداشته شد، پیش تیمار NTZ تأثیر قابل توجهی بر تکرار HCoV نداشت. پس از عفونت، درمان با نیتازوکسانید به طور موثری تولید ویروس عفونی را تقریباً سه برابر در هر دو مدل HCoV کاهش داد، بدون اینکه تأثیری بر زنده ماندن سلولی داشته باشد، با دوز متوسط کشنده (LD)50) مقدار بیش از 50 میکروگرم در میلی لیتر.
ویروس های HCoV که اولین بار در دهه 1960 شناسایی شدند تا سال 2002 فقط باعث عفونت های خفیف انسانی شدند. شیوع سارس در سال 2022 و سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS) در سال 2012 منجر به میزان مرگ و میر به ترتیب بیش از 10 درصد و 35 درصد شد. هفتمین ویروس HCoV، سندرم حاد تنفسی ویروس کرونا 2 (SARS-CoV-2)، تهدیدی بسیار جدی‌تر برای سلامت عمومی به شمار می‌رود و تا 5 ژوئیه 2022 جان بیش از 6.3 میلیون نفر را گرفت.
در مطالعات قبلی خود بر روی ویروس های آنفولانزا و پاراآنفلوانزا، محققان نتایج مشابهی را برای نیتازوکسانید به دست آوردند. آنها نشان دادند که این دارو گلیکوزیلاسیون نهایی هماگلوتینین آنفولانزا و پروتئین فیوژن پارامیکسوویروس را مختل می کند. علاوه بر این، قاچاق درون سلولی گلیکوپروتئین های همجوشی ویروسی کلاس I را تحت تاثیر قرار داد. در مطالعه حاضر، محققان اثر نیتازوکسانید را در دو مدل مختلف HCoV با تکثیر فعال تایید کردند، جایی که سلول‌های انسانی ترانسفکت شده با پلاسمیدها، انواع مختلف SARS-CoV-2 S را کدگذاری کردند.