داستان یک زن از پذیرش

فکر نمی‌کنم واقعاً با کاهش بینایی کنار بیایم، اما پذیرفته‌ام که این بخشی از آینده من خواهد بود.

خوشبختانه من یک سیستم حمایتی خانواده بسیار قوی دارم. فرزندانم، از جمله فرزندان شوهرم، از زمان تشخیص بیماری من رفتار متفاوتی با من ندارند، اما مهم نیست که من به چه چیزی نیاز دارم، همیشه آنجا هستند. من هرگز دریغ نمی‌کنم که از هیچ یک از آنها بخواهم که مرا به جایی ببرند، چیزی برایم بگیرند یا در هر زمانی به من کمک کنند.

توسط جیل آدلمن، RN، همانطور که به کارا مایر رابینسون گفته شده است

راه قدرتمند دیگری که برای مقابله با AMD پیدا کرده‌ام، حمایت از دیگران است. من سعی می‌کنم تا جایی که می‌توانم این خبر را به مکان‌ها، سازمان‌ها و امکانات بیشتری برسانم. من به سازمان BrightFocus کمک می کنم تا از آموزش، دانش و حمایت بیشتر از بیمار حمایت کند.

خوشبختانه تغییرات بینایی من کند بوده است. اما من همیشه به دنبال تغییر در میزان خوب دیدم هستم. هر روز صبح که از خواب بیدار می شوم، به اطراف نگاه می کنم تا ببینم آیا چیزی تغییر کرده است.

زندگی با عدم اطمینان

وقتی متوجه شدم که AMD دارم، واکنش اولیه من ویرانگری کامل بود. من در حالت شوک بودم، نمی دانستم آینده چه خواهد شد. در آن زمان من یک پرستار ثبت نام شده در یک مرکز تروما با حجم بسیار بالا بودم. متوجه شدم که کارم زودتر از آنچه انتظار داشتم به پایان می رسد. این کار آسانی نبود.

پیمایش در محیط من قطعا دشوارتر شده است، به خصوص زمانی که هوا تاریک است. ساعتم را برای طلوع و غروب خورشید تنظیم می کنم تا بدانم چه زمانی بهتر است در خانه بمانم. شبها دیگر در ماشین بودن راحت نیستم.

هر روز خودم را مجبور می‌کنم یاد بگیرم و نحوه برخوردم با مسائل را دوباره تنظیم کنم، که به من کمک می‌کند تا عادی‌ترین زندگی را داشته باشم. از آنجا که درمان های جدیدی در افق وجود دارد و تحقیقات بیشتری در حال انجام است، من همیشه به آینده امیدوار هستم.