از طریق این مطالعه دقیق روی لولا، تیم نشان داد که آنتی‌بادی‌های فشرده‌تر و سفت‌تر نسبت به همتایان انعطاف‌پذیر خود فعال‌تر هستند.
در این مطالعه، این تیم داروهای آنتی‌بادی را که گیرنده CD40 را برای درمان سرطان هدف قرار می‌دهند، بررسی کردند. توسعه بالینی به دلیل عدم درک چگونگی تحریک گیرنده ها به سطح مناسب با مشکل مواجه شده است. مشکل این است که اگر آنتی بادی ها بیش از حد فعال باشند می توانند سمی شوند.
دکتر Ivo Tews، دانشیار زیست شناسی ساختاری در دانشگاه ساوتهمپتون، گفت: “رویکرد ما تجزیه و تحلیل ساختار آنتی بادی با جزئیات اتمی با استفاده از روش کریستالوگرافی اشعه ایکس بود. در حالی که تصویر حاصل بسیار دقیق است، اطلاعاتی در مورد نحوه حرکت بازوهایشان وجود ندارد و ما به تصویری از آنتی بادی در محلول نیاز داشتیم که برای آن از روش پراکندگی اشعه ایکس به نام SAXS استفاده کردیم. سپس از مدل های ریاضی و یک رویکرد محاسباتی شیمیایی برای تجزیه و تحلیل استفاده کردیم. داده ها، با استفاده از خوشه محاسباتی با عملکرد بالا ساوتهمپتون IRIDIS.”
“به طور هیجان انگیز، یافته های ما می تواند پیامدهای گسترده تری داشته باشد، زیرا ممکن است وسیله ای بسیار کنترل شده و قابل تحمل برای تولید آنتی بادی ها برای استفاده بالینی در داروهای آنتی بادی تحریک کننده ایمنی در آینده باشد.”
این جدیدترین تحقیق این ویژگی لولا را مهار می‌کند و نحوه عملکرد آن را توضیح می‌دهد: محققان این فرآیند را «سوئیچینگ دی سولفید» می‌نامند.
محققان دانشگاه ساوتهمپتون به بینش بی‌سابقه‌ای در مورد خواص کلیدی یک آنتی‌بادی مورد نیاز برای مبارزه با سرطان دست یافته‌اند.
این مطالعه توسط Cancer Research UK تامین مالی شد و زیست شناسان ساختاری، ایمونولوژیست ها، شیمیدانان و کارشناسان کامپیوتر را از سراسر دانشگاه گرد هم آورد. همکاری با منبع نور الماس در آکسفورد و دانشگاه هامبورگ که ساوتهمپتون با آنها شریک است برای این مطالعات بسیار مفید بود.
تحقیقات قبلی ساوتهمپتون نشان داده است که نوع خاصی از آنتی بادی به نام IgG2 به طور منحصر به فردی به عنوان الگوی مداخله دارویی مناسب است، زیرا نسبت به سایر انواع آنتی بادی فعال تر است. با این حال، دلیل فعال تر بودن آن مشخص نشده بود.
این یافته ها به تیم ساوتهمپتون این امکان را داده است تا آنتی بادی هایی را برای فعال کردن گیرنده های مهم روی سلول های ایمنی طراحی کنند تا آنها را فعال کنند و اثرات ضد سرطانی قوی تری ارائه دهند.
دانشگاه ساوتهمپتون
در مطالعه خود، تیم ساوتهمپتون اثر اصلاح لولا را تجزیه و تحلیل کرد و از ترکیبی از سنجش‌های فعالیت بیولوژیکی، زیست‌شناسی ساختاری و شیمی محاسباتی برای بررسی چگونگی تغییر ساختار و فعالیت آنتی‌بادی استفاده کرد.
با این حال، آنچه شناخته شده بود این است که ساختار بین بازوهای آنتی بادی، به اصطلاح لولا، در طول زمان تغییر می کند.
مطالعه میان رشته ای، منتشر شده در علم ایمونولوژی، نشان داد که چگونه تغییر انعطاف پذیری آنتی بادی می تواند پاسخ ایمنی قوی تری را تحریک کند.
منبع:
مرجع مجله:
دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها می تواند راه را برای بهبود داروهای آنتی بادی که سرطان و همچنین سایر بیماری های خود ایمنی را هدف قرار می دهند، هموار کند.
10.1126/sciimmunol.abm3723
پروفسور مارک کرگ، از مرکز ایمونولوژی سرطان در دانشگاه ساوتهمپتون، گفت: “این مطالعه اطلاعات جدیدی در مورد چگونگی مهندسی آنتی بادی ها برای ارائه پاسخ ایمنی بهتر به ما داده است. ما پیشنهاد می کنیم که آنتی بادی های سفت تر، گیرنده ها را قادر می سازند تا متصل شوند. در سطح سلول به هم نزدیک تر می شوند و باعث ایجاد خوشه بندی گیرنده ها و سیگنال دهی قوی تر برای فعالیت می شود.این بدان معناست که با اصلاح لولا اکنون می توانیم آنتی بادی های کم و بیش فعال را به روشی قابل پیش بینی تر تولید کنیم.