نوردگراف، MA، و همکاران. (2023). هوپامین به عنوان داروی شخصی برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون. مجله بیماری پارکینسون. doi.org/10.3233/JPD-230012.
منبع
منبع:
مرجع مجله:
یکی از نویسندگان سان ون دن برگ، دکترای مرکز پزشکی دانشگاه رادبود در نایمخن، هلند، اظهار داشت: “مارینا که در اکتبر 2022 درگذشت، مدافع سرسخت به کارگیری تجربیات زندگی افراد مبتلا به پارکینسون در تحقیقات و تحقیقات بود. مراقبت روزانه. به عنوان بخشی از میراث او، امیدواریم پیام هوپامین از افراد مبتلا به پارکینسون و متخصصان مراقبت های بهداشتی آنها حمایت کند تا واقعاً مراقبت شخصی را ایجاد کنند.”
پارکینسون یک بیماری پیچیده با تغییرات در تظاهرات برای افراد مختلف است. علاوه بر علائم مختلف، هر فرد مبتلا به پارکینسون امیدها، آرزوها و توانایی های متفاوتی دارد. بنابراین، به منظور تدوین یک برنامه مراقبت شخصی، متخصصان مراقبت های بهداشتی باید از طریق لنز دوپامین و هوپامین نگاه کنند تا فرد مبتلا به پارکینسون را به طور کلی ببینند.
بیماری پارکینسون یک اختلال به آرامی پیشرونده است که بر حرکت، کنترل عضلات و تعادل تأثیر می گذارد. این دومین اختلال شایع عصبی مرتبط با سن است که حدود 3 درصد از جمعیت را در سن 65 سالگی و تا 5 درصد از افراد بالای 85 سال را تحت تاثیر قرار می دهد.
پروفسور Bastiaan R. Bloem، MD، PhD
نویسنده ارشد تفسیر و سردبیر مجله بیماری پارکینسونپروفسور بلوم، مرکز پزشکی دانشگاه رادبود. موسسه دوندرز برای مغز، شناخت و رفتار؛ گروه مغز و اعصاب; و مرکز تخصصی پارکینسون و اختلالات حرکتی، نایمگن، هلند، توضیح دادند: “با توجه به تجربیات مارینا، این تفسیر بر اهمیت ما به عنوان متخصصان مراقبت های بهداشتی تأکید می کند که به طور مداوم کنجکاو بمانیم، مکث کنیم و با فرد مبتلا به پارکینسون هماهنگ شویم. ما باید بیماران خود را دعوت و تشویق کنیم تا دستور العمل شخصی هوپامین خود را فرموله کنند.”
مارینا نوردگراف، MSc، همراه با تیمی از متخصصان مراقبت های بهداشتی در مرکز پزشکی دانشگاه رادبود در نایمخن، هلند، به رهبری پروفسور باستیان آر. بلوم، دکترای دکترا، اهمیت انتقال پیام هوپامین به دنیای گسترده تر پارکینسون را تشخیص دادند. در تفسیر منتشر شده در مجله بیماری پارکینسوننویسندگان پیشنهاد می کنند که افزودن هوپامین به ترکیب درمانی می تواند به توانمندسازی افراد مبتلا به بیماری پارکینسون کمک کند. آنها همچنین توصیه های عملی برای اینکه چگونه متخصصان پزشکی می توانند مفهوم هوپامین را در عمل بالینی روزانه معرفی کنند، ارائه می دهند.
به گفته نویسنده اول و فرد مبتلا به پارکینسون، مارینا نوردگراف، دستور العمل برای هوپامین ممکن است به شرح زیر باشد: “امیدوارم شاهد بزرگ شدن فرزندانم باشم. اگر هر روز نیم ساعت با دوچرخه چرخانم دوچرخه سواری کنم – که آرزو دارم زیرا وجود دارد. شواهدی وجود دارد که ممکن است تأثیر مثبتی بر روند پارکینسون من داشته باشد و در دسترس من است زیرا دوچرخه چرخان فقط 30 دلار قیمت داشت و هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم صبورانه در کنار بالینم منتظر من است – امیدوارم که پیشرفت پارکینسون من را کاهش دهد و به من کمک کن تا بزرگ شدن فرزندانم را ببینم.”
مفهوم هوپامین با تغییر گسترده تری که در مراقبت های بهداشتی در حال وقوع است، به خوبی تطبیق می یابد، یعنی از بیماری به تندرستی، از جمله گذار از پرسیدن “مشکل شما چیست؟” به “چه چیزی برای تو مهم است؟”
هنگامی که مارینا نوردگراف در سن 49 سالگی به بیماری پارکینسون مبتلا شد، متوجه شد که وقتی نوبت به تصمیمات درمانی می رسید، گاهی اوقات احساس ناتوانی می کرد. او مشاهده کرد که خودش نقش فعالی در انتقال امیدها و خواسته‌هایش به متخصصان مراقبت‌های بهداشتی‌اش داشت، که به‌طور خودکار مورد توجه قرار نگرفت. او با جدی گرفتن امید خود کنترل خود را به دست گرفت و دستور العمل خود را از “هوپامین” تجویز کرد، کلمه ای که خود اختراع شده است که مجموعه منحصر به فرد فردی از امیدها، آرزوها، تجربیات و مهارت های هر فرد مبتلا به بیماری پارکینسون را نشان می دهد. کمبود دوپامین