رویکرد جدید ممکن است به عنوان مبنایی برای واکسن های جهانی آنفولانزا باشد

کلودیا آروالو و همکارانش یک واکسن نانوذرات لیپیدی mRNA ساخته‌اند که حاوی آنتی‌ژن‌هایی از 20 زیرگروه شناخته‌شده ویروس‌های آنفلوانزای A و B است، استراتژی که ممکن است به عنوان مبنایی برای واکسن‌های جهانی آنفولانزا باشد.

واکسن آنها سطوح بالایی از آنتی‌بادی‌های واکنش متقاطع و زیرگروه خاص را در موش‌ها و موش‌ها تولید کرد و می‌توانست حیوانات را در برابر علائم بیماری و مرگ پس از عفونت با سویه‌های آنفولانزای همسان و نامتناسب محافظت کند. حتی با افزایش نظارت جهانی، پیش‌بینی اینکه کدام سویه آنفولانزا باعث همه‌گیری بعدی آنفولانزا می‌شود، دشوار است و واکسن جهانی را مهم می‌کند.

رویکرد آروالو و همکاران با تلاش های قبلی برای ساخت یک واکسن جهانی آنفولانزا با گنجاندن آنتی ژن های خاص برای هر زیرگروه، به جای مجموعه کوچکتری از آنتی ژن های مشترک بین زیرگروه ها متفاوت است. به دنبال موفقیت واکسن‌های mRNA علیه SARS-CoV-2، محققان 20 mRNA مختلف محصور شده با نانوذرات را تهیه کردند که هر کدام یک آنتی ژن هماگلوتینین متفاوت را کد می‌کردند – یک پروتئین آنفولانزای بسیار ایمنی‌زا که به ویروس کمک می‌کند وارد سلول‌ها شود. سطح آنتی بادی عمدتاً چهار ماه پس از واکسیناسیون در موش‌ها ثابت ماند. واکسن های پروتئین چند ظرفیتی تولید شده با استفاده از روش های سنتی تر، آنتی بادی های کمتری را تولید کردند و در مقایسه با واکسن mRNA چند ظرفیتی در حیوانات، محافظت کمتری داشتند.

در یک دیدگاه مرتبط، آلیسون کلوین و داریل فالزارانو نتایج را مورد بحث قرار دادند و خاطرنشان کردند که “سوالات در مورد تنظیم و مسیر تایید چنین واکسنی که ویروس‌های بالقوه همه‌گیری را هدف قرار می‌دهد اما در حال حاضر در گردش انسانی نیستند، باقی می‌ماند.”