من سال اول دانشگاه بدبختی داشتم، اما واقعا نمی دانستم چه مشکلی دارد. به یک درمانگر مراجعه کردم و تابستان بعد تشخیص داده شد که مبتلا به افسردگی شدید هستم. با نگاهی به گذشته، می بینم که در دبیرستان هم افسرده بودم.
من داروهای دیگر را برای مدت کوتاهی امتحان کردم، مانند سایر SSRI ها و SNRI ها (مهارکننده های بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین). وقتی به آنها نیاز داشتم کمک کردند. من 100% طرفدار دارو برای سلامت روان هستم، اما چیزی نیست که در حال حاضر احساس کنم به آن نیاز دارم. اگر تغییر کرد، احتمالاً دوباره آن را امتحان خواهم کرد.
مدیریت محرک ها
داروهای مختلفی هم مصرف کرده ام. من یک SSRI (مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین) را برای حدود 2 سال زمانی که برای اولین بار تشخیص داده شد مصرف کردم. اثرات از بین رفت، اما در ابتدا خیلی به من کمک کرد.
این مرا دلسوزتر کرد. این الهام بخش من، همراه با درمانگر قدرتمندی بود که زمانی داشتم، تا خودم یک درمانگر شوم. باعث شد از دیگران حمایت کنم.
کنار آمدن با تشخیص من یک فرآیند بود. درک اینکه چرا افسرده بودم و از کجا آمده بود برایم سخت بود. در ذهنم، هیچ چیز بدی را پشت سر نگذاشته بودم که بتوانم اختلال افسردگی اساسی داشته باشم.
من گاهی اوقات با احساس شکست دست و پنجه نرم می کنم. اغلب در رابطه با کار من مطرح می شود. من یک مشاور سلامت روان هستم. داشتن یک مطب خصوصی و تلاش برای کمک به دیگران گاهی اوقات می تواند طاقت فرسا باشد و افکار و علائم افسردگی را به همراه داشته باشد.
قبلاً از افسردگی ام خیلی ناراحت بودم، اما دیگر اینطور نیست. به همان اندازه که در طول این سال ها وحشتناک بوده است، بخش مهمی از زندگی من است و از بسیاری جهات به من کمک کرده است.
افسردگی به من کمک کرده رشد و گسترش پیدا کنم به گونه ای که شاید در غیر این صورت نمی توانستم. من آن را برای کسی آرزو نمی کنم و اگر انتخابی داشتم برای خودم هم انتخاب نمی کردم. اما این همان دستی است که به من داده شد و اشکالی ندارد که ببینم چگونه به من شکل داده است.
من تقریبا 12 سال است که با افسردگی زندگی می کنم. من الان 31 ساله هستم و در 19 سالگی متوجه شدم که به اختلال افسردگی اساسی مبتلا هستم.
بزرگترین مانع من
برای مدیریت فراز و نشیب‌ها، به چیزهایی که می‌دانم به من کمک می‌کند تکیه می‌کنم، مانند رفتن به درمان، حمایت دوستان و همسرم و فعال ماندن.
پشتیبانی دوستان و خانواده
فراز و نشیب های من در اوایل 20 سالگی بسیار شدیدتر و شدیدتر بود. ترن هوایی هنوز هم می تواند بسیار سخت باشد، اما من به طور کلی در این مرحله از زندگی، آرامش بسیار بیشتری را تجربه می کنم.
این کمک می کند که کسی گوش دهد، مراقب باشد و زمانی را برای صحبت با شما در مورد آنچه در حال وقوع است اختصاص دهد. حمایت اجتماعی بسیار زیاد است. من معتقدم ارتباط انسانی برای رشد و بهبودی بسیار مهم است.
در حال حاضر به طور مداوم اپیزودهای افسردگی را تجربه نمی‌کنم، اما به نظرم به راحتی می‌توان به آنها سر زد. این جالب است زیرا مغز من واقعاً می داند چگونه افسرده شود. یه جورایی خیلی آشنا و راحته.
آنچه اکنون می دانم
با ورزش سعی می کنم طوری از بدنم مراقبت کنم که حس خوبی به من بدهد. همچنین روی خواب کافی تمرکز می کنم. من به سختی الکل مصرف می کنم. من روی حفظ یک روال روزانه و مراقبت از سلامت معنوی خود تمرکز می کنم.
وقتی احساس خوبی دارم، احساس خوبی دارم. گاهی اوقات احساس می کنم خوب است.
من هنوز هم گاهی اوقات وقتی خیلی اتفاق می افتد، مارپیچ می شوم. محرک اصلی من غرق شدن در رویدادهای شخصی و رویدادهای جهانی است. اتفاقات جهانی در 2 سال اخیر قطعاً تأثیر داشته است. این روزها برای هر کسی خیلی راحت است که احساس ناامیدی و ناامیدی کند.
من باید کارهای زیادی انجام دهم تا افکارم را مدیریت کنم و شروع به شرمندگی نکنم. برای رهایی از احساساتم، آنها را یادداشت می کنم یا با کسی صحبت می کنم. من همچنین افکارم را با افراد دلسوزتری مانند: “من کافی هستم”، “من تلاش می کنم” یا “برای همیشه اینطور نخواهد بود.”
درمان کمک کرد. درمانگر من تجربه من را عادی و معتبر کرد. یک دفعه به من گفت: “تو افسردگی داری چون افسردگی داری.” این چیزی است که من هرگز فراموش نکرده ام.
من محرک هایم را می شناسم و سعی می کنم فعال باشم. بهترین کار را زمانی انجام می دهم که به اندازه کافی بخوابم، فعال بمانم، برنامه ام را به طور موثر مدیریت کنم و به خودم دلسوزی نشان دهم. افسردگی دوست دارد به شک و تردید بچسبد. افکار “تو یک شکست خورده ای” یا “هرگز بهتر نمی شود” می توانند خیلی سریع رشد کنند.
زندگی با فراز و نشیب ها
توسط النا اسلج، همانطور که به کارا مایر رابینسون گفته شده است
من احساس خوشبختی می کنم که از حمایتی که دارم برخوردار هستم. من کارهای زیادی برای حفظ روابط نزدیک انجام داده ام زیرا روابط برای من بسیار مهم هستند.
من در طول این سال ها به طور مداوم در درمان بوده ام. این بیشترین کمک را به من کرد.
شوهر من فوق العاده است و همچنین با افسردگی زندگی کرده است. بسیاری از دوستان و خانواده من افسردگی یا سایر مسائل مربوط به سلامت روان را تجربه کرده اند، بنابراین آنها درک زیادی دارند.
متوجه شدم که باید تشخیص خود را بپذیرم و اقداماتی را برای کمک به من انجام دهم.
منبع
بزرگترین مبارزه من در اوایل و اواسط دهه 20 سالگی ام بود، زمانی که قصد خودکشی داشتم. خیلی وقت ها احساس می کردم که از کنترل خارج شده ام و نمی دانستم که آیا می توانم خودم را ایمن نگه دارم یا نه. علائم من بد بود و به حمایت بیشتری نیاز داشتم. احساس می کنم درمان زندگی من را نجات داد. دارو هم مهم بود در آن زمان بر آن غلبه کردم، اما افکار منفعل خودکشی هنوز هم می توانند مطرح شوند.
من همچنین تغییرات زیادی در سبک زندگی ایجاد کرده ام. دو سال پیش با یک مربی شخصی شروع به کار کردم چون به سختی فعالیت داشتم. من احساس قوی تر و انرژی بیشتری دارم. من هنوز 4 روز در هفته با همان مربی کار می کنم.
مهمترین چیزی که یاد گرفتم این است که من افسردگی من نیستم. این چیزی است که من تجربه می کنم و با آن زندگی می کنم، اما این من نیستم.