سطح متوسط ​​فعالیت بدنی بقای سرطان سینه را افزایش می دهد

فعالیت بدنی ممکن است سطحی از محافظت در برابر ایجاد سرطان سینه را فراهم کند. با این حال، تاثیر فعالیت بدنی پس از تشخیص سرطان سینه ناشناخته باقی مانده است. مطالعات قبلی نشان می دهد که ورزش شدید و متوسط ​​فواید مشابهی در بروز سرطان سینه دارد. با این حال، داده های محدودی در مورد نتایج بقا وجود دارد.

نامه ای که اخیراً در مجله منتشر شده است شبکه JAMA باز است در مورد ارتباط فعالیت بدنی فراتر از عملکردهای ضروری روزمره با خطر مرگ و میر در میان بازماندگان سرطان پستان بحث می کند.

مطالعه: ارتباط فعالیت بدنی با خطر مرگ و میر در میان بازماندگان سرطان پستان. اعتبار تصویر: TORWAISTUDIO / Shutterstock.com

در مورد مطالعه

مطالعه حاضر شامل بازماندگان سرطان پستان پس از یائسگی بود که تشخیص اولیه خود را حداقل دو سال قبل از شروع مطالعه دریافت کرده بودند. به طور خاص، تشخیص سرطان پستان در مراحل اولیه شرکت کنندگان در مطالعه بین سال های 1996 و 2012 ارائه شد.

مصاحبه های پایه بین 1 اوت 2013 و 31 مارس 2015 انجام شد. پس از آن، شرکت کنندگان تا زمان مرگ یا زمانی که مطالعه در 30 آوریل 2022 به پایان رسید، پیگیری شدند.

برای ارزیابی فعالیت بدنی و اوقات فراغت از پرسشنامه شدت خستگی و پرسشنامه فعالیت بدنی اوقات فراغت گودین شفرد (GSLTPAQ) استفاده شد. الگوهای ورزشی بر اساس عادات ورزشی در طول یک دوره هفت روزه به‌عنوان کم‌فعال، نسبتاً فعال و فعال در ابتدا طبقه‌بندی شدند.

فعالیت بدنی خطر مرگ ناشی از سرطان سینه را کاهش می دهد

در مجموع 315 شرکت کننده در این مطالعه وارد شدند که همگی زن بودند. میانگین سنی در مصاحبه 71 سال بود.

در مجموع 217 شرکت‌کننده سفیدپوست غیر اسپانیایی، 28 نفر اهل اقیانوس آرام یا جزیره‌ای آسیایی، 66 نفر سیاه‌پوست آفریقایی آمریکایی و چهار نفر اسپانیایی بودند. متأسفانه، پنج شرکت کننده در دوره پیگیری به دلیل سرطان سینه جان خود را از دست دادند.

نرخ مرگ و میر 12.9 در هر 1000 نفر در سال (PY) برای شرکت کنندگان فعال، 32.9/1000 PY برای شرکت کنندگان به اندازه کافی فعال و 13.4/1000 PY برای شرکت کنندگان با فعالیت متوسط ​​بود. در مجموع، شرکت‌کنندگان نسبتاً فعال یا فعال با کاهش 60 درصدی خطر مرگ در مقایسه با شرکت‌کنندگان با فعالیت ناکافی همراه بودند.

نتیجه گیری

در مجموع، این یافته‌ها نشان می‌دهد که زنان فعال و متوسط ​​فعال مبتلا به سرطان سینه در مقایسه با شرکت‌کنندگان کاملاً غیرفعال، کمتر در معرض خطر مرگ ناشی از سرطان سینه هستند. بنابراین، برنامه های مدیریت مراقبت برای زنان مبتلا به سرطان سینه باید شامل فعالیت بدنی برای افزایش احتمال بقا و بهبود کیفیت کلی زندگی آنها باشد.

محدودیت اصلی مطالعه حاضر شامل فقدان اطلاعات در مورد عادات غذایی روزانه شرکت کنندگان است. علاوه بر این، فعالیت بدنی توسط شرکت‌کنندگان گزارش شد و مشمول سوگیری است. بنابراین، مطالعات آینده با استفاده از دستگاه‌های تکنولوژیکی مانند گام‌سنج‌ها و مانیتورهای ضربان قلب ممکن است مفید باشد.