Research Square گزارش‌های علمی مقدماتی را منتشر می‌کند که توسط همتایان بررسی نمی‌شوند و بنابراین، نباید به‌عنوان نتیجه‌گیری، راهنمای عمل بالینی/رفتار مرتبط با سلامتی در نظر گرفته شوند یا به عنوان اطلاعات ثابت تلقی شوند.
شناسایی اثرات طولانی مدت بر رفتار و التهاب مغز پس از بهبودی از COVID-19 خفیف
در نهایت، موش‌های کووید طولانی در یک میدان باز، پیچ و خم‌های Y- و صفر بین 30 تا 45 نقطه در اینچ آزمایش شدند. آزمایش میدان باز، که برای ارزیابی کلی فعالیت حرکتی و اکتشافی استفاده می‌شود، تفاوتی در شتاب، بی‌حرکتی، یا مسافت طی شده بین موش‌های کووید طولانی و کنترل نشان نداد. ورود کامل و جزئی بدن به فضای باز در موش‌های آلوده نسبت به گروه کنترل کاهش یافت، اگرچه تفاوت‌ها ناچیز بود.
حدود 20 درصد از موش ها در گروه با دوز پایین و 67 درصد در گروه با دوز بالا مردند یا با 10 dpi کشته شدند. همه دریافت‌کنندگان با دوز بالا با dpi 10 معدوم شدند و عفونت شدید تشخیص داده شد. رنگ آمیزی ایمنی بافت های پیاز بویایی مغز و ریه موش های مبتلا به عفونت شدید با استفاده از آنتی بادی اختصاصی SARS-CoV-2 نشان دهنده بیان قوی پروتئین سنبله در dpi 10 بود اما نه در بافت های کنترل ساختگی.
سپس، بیان اینترلوکین (IL)-6، فاکتور نکروز تومور (TNF) و گیرنده آنژیوتانسین II نوع 1 (AT1R) را در آمیگدال مغز موش‌های مبتلا به عفونت شدید اندازه‌گیری کردند. محققان به افزایش بیان TNF، IL-6 و AT1R نسبت به گروه شاهد اشاره کردند. از آنجایی که ACE2 می تواند DABK (لیگاند برای B1R) را غیرفعال کند و اتصال SARS-CoV-2 به ACE2 می تواند باعث اختلال در سیستم برادی کینین شود، نویسندگان بیان B1R را در مغز با استفاده از رنگ آمیزی ایمونوفلورسانس اندازه گیری کردند.
قابل ذکر است که موش‌های کووید طولانی مدت زمان کمتری را در مناطق باز پیچ و خم صفر نسبت به گروه کنترل سپری کردند که نشان دهنده افزایش اضطراب است. رفتار موش ها برای مطالعه رفتار اکتشافی و حافظه فضایی در یک ماز Y مورد آزمایش قرار گرفت. به نظر می رسد موش های آلوده و کنترل دارای حافظه کاری مشابهی هستند. موش های آلوده کاهش قابل توجهی در تعداد ورودی بازو، مسافت طی شده و سرعت متوسط نشان دادند که نشان دهنده کاهش رفتار اکتشافی است.
نتیجه گیری
مطالعه اخیر ارسال شده به میدان تحقیق* گزارش داد که بیماری طولانی مدت کروناویروس 2019 (کووید طولانی) در موش باعث التهاب مغز و اختلال شناختی می شود.
زمینه
بیان B1R در بخش‌های ریه با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی اندازه‌گیری شد که سطوح بالاتری را در موش‌های بهبودیافته نسبت به گروه کنترل نشان داد. ارتباط بین بیان B1R و فیبروز ریه از نظر آماری معنی دار بود. این نشان داد که مدل موش (با عفونت خفیف) ویژگی‌های بارز کووید طولانی را نشان می‌دهد.
یک نگرانی قابل توجه در بیماران مبتلا به سندرم حاد تنفسی ویروس کرونا 2 (SARS-CoV-2) علائم پایدار است که تا ماه ها پس از بهبودی ادامه می یابد. این وضعیت عواقب پس از حاد COVID-19 (PASC)، کووید طولانی مدت، یا سندرم پس از حاد COVID-19 (PACS) نامیده می شود. طبق یک مطالعه، یک سوم بیماران شش ماه پس از بهبودی کووید-19، عوارض عصبی یا عصبی را تجربه کردند.
در مطالعه حاضر، محققان آزمایش کردند که آیا عفونت SARS-CoV-2 باعث بیان طولانی مدت B1R در مغز می شود یا خیر. موش های تراریخته K18-hACE2 به صورت داخل بینی با 4×10 تلقیح شدند.3 دوز عفونی متوسط کشت بافت (TCID50) از SARS-CoV-2 یا با دوز بالاتر (1×104 TCID50). اگر موش‌ها به سرعت وزن بدن خود را از دست می‌دادند، 6 تا 10 روز پس از عفونت دچار بی‌حالی می‌شدند یا در حال مرگ بودند، کشته می‌شدند. کنترل عفونت ساختگی با استفاده از سالین (تزریق) ایجاد شد.
با این وجود، بیان پروتئین سنبله در لامپ بویایی یا بافت ریه موش‌های آلوده به ویروس و گروه‌های کنترل ساختگی مشاهده نشد. این بدان معنی است که بهبودی از عفونت منجر به پاسخ آنتی بادی پایدار، مستقل از تکرار مداوم SARS-CoV-2 می شود. این تیم ریه‌های موش‌های بهبودیافته با رسوب کلاژن را به عنوان شاخص فیبروز ریه ارزیابی کردند. افزایش رسوب کلاژن در ریه‌های موش‌های بازیابی شده نسبت به گروه شاهد در dpi 45 مشهود بود.
این مطالعه نشان داد که عفونت موش‌ها با SARS-CoV-2 می‌تواند باعث افزایش TNF، AT1R، IL-6 و B1R در مغز در طول بیماری شدید و خفیف شود. عفونت خفیف همچنین باعث فیبروز ریه با افزایش بیان B1R در ریه ها شد. تغییرات رفتاری و شناختی در موش‌ها با بهبودی از یک بیماری خفیف که علائم انسانی PASC را تقلید می‌کرد، مرتبط بود. به طور کلی، نویسندگان افزایش مداوم التهاب را در مغز موش‌های کووید طولانی نشان دادند. آنها پیشنهاد کردند که B1R می تواند از نظر درمانی برای کاهش التهاب مرتبط با SARS-CoV-2 مورد هدف قرار گیرد.
*تذکر مهم
SARS-CoV-2 با اتصال به گیرنده آنزیم مبدل آنژیوتانسین 2 (ACE2) به سلول های انسانی حمله می کند. ACE2 می تواند des-Arg را غیرفعال کند9-برادی کینین (DABK)، متابولیت فعال برادی کینین که به طور خاص باعث بیان گیرنده برادی کینین B1 (B1R) می شود. شواهد رو به رشد نشان می دهد که عفونت SARS-CoV-2 هموستاز برادی کینین را مختل می کند. بنابراین، القای بیان B1R می تواند یک عامل محرک در اثرات طولانی مدت COVID-19 باشد.