در مطالعه حاضر، محققان به دو سوال اصلی پرداختند – 1) آیا سطوح ABC در بیمارانی که درمان ICB دریافت می‌کنند مشابه افرادی هستند که تحت درمان ICB نیستند؟ و 2) گسترش ABC ها در طول درمان ICB چه تأثیری بر پاسخ های هومورال مرتبط با واکسیناسیون دارد؟
در بیماران سرطانی، به نظر می رسد درمان با ICB باعث گسترش ABC ها قبل از ایجاد ایمنی با واسطه آنتی بادی یا غیر آنتی بادی می شود. مطالعات نشان داده اند که این منجر به کمبود سلول T به دلیل عملکرد بیرونی سلول B در بیماران سرطانی و افراد مبتلا به IEI می شود. بنابراین، درک تأثیر گسترش ABC های ناشی از ICB بر پاسخ ایمنی مرتبط با واکسن در کاهش آسیب پذیری بیماران سرطانی و اختلالات ایمنی در برابر COVID-19 ضروری است.
در مورد مطالعه
نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که در حالی که عوامل متعددی مانند افزایش سن، چاقی و آلل‌های خطر چند ژنی می‌توانند در گسترش ABC در بیماران مسن‌تر نقش داشته باشند، اختلال در ژن‌های خاص مسئول گسترش ABC در بیماران جوان‌تر است که از بیماری‌های تک ژنی نادر ارثی رنج می‌برند. .
به طور کلی، این مطالعه نشان داد که گسترش ABCs در بیماران IEI یا بیماران سرطانی که درمان ICB را دریافت می‌کنند، منجر به کاهش سلول‌های B حافظه می‌شود که مدت و قدرت پاسخ‌های آنتی‌بادی ناشی از واکسن را کاهش می‌دهد. نویسندگان معتقدند که گسترش ABC می تواند به عنوان یک نشانگر زیستی برای نظارت بر ایمنی هومورال و تجویز دوزهای تقویت کننده واکسیناسیون COVID-19 در بیماران سرطانی استفاده شود.
*تذکر مهم
با این حال، مزایای استفاده از ICB برای بهبود عملکرد واکسن در بیماران سرطانی تا حدی با گسترش ABC ها مخدوش شده است. سلول‌های B مرتبط با سن، سلول‌های B تجربه‌شده با آنتی‌ژن هستند که با افزایش سن، همانطور که از نامش پیداست، در افراد سالم گسترش یافته و تجمع می‌یابند. تجمع طبیعی ABC ها به دلیل توانایی بهبود یافته در ارائه آنتی ژن به سلول های T برای بهبود پاسخ های آنتی بادی مفید است. در افراد مبتلا به اختلالات ایمنی، بیماری‌های عفونی یا خودایمنی، و گاهی اوقات در پاسخ به واکسن یا عفونت کووید-19، مشاهده شده است که ABC ها زودرس تجمع می‌یابند.
محققان ابتدا از توالی یابی RNA تک سلولی (scRNAseq) برای درک اینکه آیا پروفایل های رونویسی مختلف در ABC های ناشی از علل مختلف دخیل هستند استفاده کردند. آنها بررسی کردند که آیا ABC های بیماری ها یا شرایط مختلف را می توان بر اساس بیان ژن های مختلف عملکرد ایمنی مانند تنظیم کننده خود ایمنی (AIRE) تقسیم بندی کرد.
در مطالعه اخیر ارسال شده به medRxiv* سرور پیش چاپ، تیمی از محققان تأثیر گسترش سلول‌های B مرتبط با سن (ABCs) ناشی از مسدود کردن ایست بازرسی ایمنی (ICB) را بر ایمنی هومورال ناشی از واکسن بیماری کروناویروس 2019 (COVID-19) در بیماران مبتلا به سرطان و خطاهای ذاتی بررسی کردند. ایمنی (IEI).
زمینه
با این حال، مهمترین یافته از نظر بالینی این بود که بیماران با ABC های منبسط شده پاسخ سلول B کمتری به واکسن COVID-19 نشان دادند که متعاقباً منجر به کاهش ظرفیت خنثی سازی و کاهش تشکیل سلول های B حافظه شد. فرکانس سلول B حافظه نشان دهنده پاسخ های خنثی سازی بعدی به واکسیناسیون های تقویت کننده است. بنابراین، نتایج نشان می‌دهد که بیماران مبتلا به سرطان و دیسکرازی‌های ایمنی برای حفظ ایمنی مرتبط با سلول‌های B خود به واکسن‌های تقویت‌کننده مکرر نیاز دارند.
نتیجه گیری
مسدود کردن ایمون بازرسی یک درمان سرطان است که با هدف قرار دادن آنتی ژن 4 مرتبط با لنفوسیت T سیتوتوکسیک (CTLA-4) و نقاط بازرسی مرگ برنامه ریزی شده 1 (PD-1) و در نتیجه افزایش پاسخ های آنتی بادی با ارتقای T، ایمنی ضد سرطانی و ضد ویروسی را بهبود می بخشد. و فعل و انفعالات سلول B مطالعات مشاهده ای اثربخشی بهتر واکسن را در بیماران سرطانی با استفاده از ICB نشان داده است.
این مطالعه نشان داد که حالت‌های تمایز ABC در گروه‌های مختلف متشکل از بیماران سرطانی دریافت‌کننده درمان ICB، بیماران مبتلا به نارسایی CTLA4 یا NFκB1، بیماران لوپوس اریتماتوز سیستمیک و همچنین افراد سالم یکسان است. این نتایج نشان می دهد که افزایش فراوانی ABC های منبسط شده مسئول آسیب شناسی آن است و نه تفاوت ذاتی در ABC ها از بیماران مبتلا به بیماری های متمایز.
بخش دوم این مطالعه یک نمایه طولی جامع بود که پاسخ به واکسیناسیون COVID-19 را در همه شرکت‌کنندگان بررسی می‌کرد. این نمایه شامل یک سنجش سرولوژیکی برای تعیین کمیت آنتی‌بادی‌های مخصوص سندرم حاد تنفسی ویروس کرونا 2 (SARS-CoV-2) بود. یک روش خنثی سازی، تیتر آنتی بادی را با مهار 50 درصدی در برابر نوع وحشی SARS-CoV-2 اندازه گیری کرد. علاوه بر این، سلول های B با استفاده از فلوسیتومتری تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج
برای پاسخ به این پرسش‌ها، تیم بیماران را بر اساس ژن‌های موردعلاقه ناقص، مانند CTLA-4، پروتئین لنگر بژ مانند پاسخ‌دهنده به لیپوپلی‌ساکارید (LRBA) و زیرواحد B کاپا فاکتور هسته‌ای 1 (NFκB1) و زیرواحد 2 (NFκB2) انتخاب کردند. ) و تشخیص های بالینی مانند درمان ICB. یک گروه کنترل از افراد سالم نیز در این مطالعه وارد شدند. نمونه خون از شرکت کنندگان، جمع آوری شده در زمان های مختلف مربوط به زمان واکسیناسیون، برای مطالعه استفاده شد.