طبق سرمقاله دسامبر 2020 در طب طبیعتگزارش‌های اولیه حاکی از آن است که از هر چهار بیمار بستری شده در بیمارستان به دلیل کووید-۱۹، تقریباً سه نفر شش ماه پس از ترخیص، حداقل یک علامت دائمی داشتند.
مواد و روش ها
مطالعه‌ای که در سال 2020 در ایالات متحده انجام شد، سابقه فعالیت بدنی قبلی 48440 بیمار COVID-19 را تجزیه و تحلیل کرد و نشان داد که خطر بستری شدن در بیمارستان، بستری شدن در ICU و مرگ در میان افرادی که به طور مداوم غیرفعال بودند، بالاترین میزان است.
وی افزود، برخی از عواقب مرتبط با کووید طولانی مدت ارتباط بسیار نزدیکی با عدم فعالیت بدنی دارد. در مدل های آماری تعدیل شده، بیشترین همبستگی مربوط به تنگی نفس (132 درصد) و خستگی (101 درصد) بود.
شرکت‌کنندگانی که طبق دستورالعمل‌های سازمان بهداشت جهانی (WHO) کمتر از ۱۵۰ دقیقه ورزش حداقل با شدت متوسط را در هفته گزارش می‌کردند، به‌عنوان غیرفعال طبقه‌بندی می‌شدند. روشل گفت: «در مورد ما، ورزش شامل کارهای خانه و پیاده روی و همچنین ورزش می شد.
هر چه علائم بیشتر باشد، کم تحرکی بیشتر است
راشل همچنین بر اساس تحقیقات دیگر معتقد است که بی تحرکی ممکن است از لحاظ نظری خطر ابتلا به کووید طولانی مدت را افزایش دهد. مطالعه‌ای که در سال 2021 انجام شد و همچنین به رهبری او انجام شد، نشان داد که بیماران مبتلا به کووید-19 بستری با قدرت و حجم عضلانی بیشتر (بنابراین احتمالاً کم‌تحرک‌تر) تمایل دارند مدت زمان کمتری در بیمارستان بمانند.بیشتر بخوانید: agencia.fapesp.br/35783).
اگرچه این یک مطالعه مقطعی بود، اما یافته‌ها بر اهمیت بحث و تشویق فعالیت بدنی در همه زمان‌ها، از جمله در طول همه‌گیری، تأکید می‌کنند.
شصت درصد از شرکت‌کنندگان از نظر فیزیکی غیرفعال در نظر گرفته شدند، که نسبتی بالاتر از آنهایی بود که توسط وزارت بهداشت برزیل در نظرسنجی سراسری (Vigitel) در سال 2020 در اکثر مناطق یافت شد.
این ارتباط ممکن است یک خیابان دوطرفه باشد که در آن بی تحرکی به نفع کووید طولانی مدت است و افراد مبتلا به کووید طولانی مدت از ورزش اجتناب می کنند.
در این مقاله، نویسندگان می‌گویند که عدم فعالیت بدنی «ممکن است به خودی خود یک علامت دائمی در بین بازماندگان COVID-19 در نظر گرفته شود». این فرضیه توسط سایر گروه های پژوهشی نیز مطرح شده است. یک مقاله هلندی که در مقاله ذکر شده است، مطالعه‌ای را توصیف می‌کند که در آن 239 بیمار بهبودیافته، شش ماه پس از شروع علائم به طور قابل‌توجهی کمتر از قبل از ابتلا به بیماری راه می‌روند.
گیل، اس. و همکاران (2023) عواقب پس از حاد SARS-CoV-2 با عدم فعالیت بدنی در گروهی از بازماندگان COVID-19 مرتبط است. گزارش های علمی doi.org/10.1038/s41598-022-26888-3.
منبع
او گفت: منطقی است که فرض کنیم افراد مبتلا به این بیماری برای حفظ یک روال فعال مشکل بیشتری دارند. “اما این نیز قابل قبول است که افرادی که سبک زندگی بی تحرک دارند، پس از بهبودی از یک عفونت حاد بیشتر در معرض این علائم طولانی مدت باشند. مطالعه ما به ما اجازه نمی دهد که علیت را استنباط کنیم.”
انجمن ها و فرضیه ها
در مطالعه بعدی، همان محققان دریافتند که بیمارانی که توده عضلانی بیشتری را در طول بستری به دلیل COVID-19 از دست داده بودند، بیشتر در معرض علائم پایدار بیماری بودند، در حالی که به ارتباط احتمالی با هزینه‌های بالاتر مراقبت‌های بهداشتی پس از حاد COVID-1 اشاره کردند.بیشتر بخوانید: agencia.fapesp.br/40541).
بیماران بین مارس و آگوست 2020 در بیمارستان بستری شدند و پروتکل پیگیری بین اکتبر 2020 و آوریل 2021 (6 تا 11 ماه پس از ترخیص) اجرا شد. آنها مورد بررسی و مصاحبه قرار گرفتند تا مشخص شود که چقدر فعالیت بدنی دارند و سایر موارد سبک زندگی ارزیابی شود. همچنین از آنها خواسته شد تا گزارش دهند که آیا ده علامت مرتبط با کووید طولانی، مانند خستگی، تنگی نفس، درد شدید عضلانی، از دست دادن چشایی و بویایی، و اختلال حافظه و غیره دارند یا خیر.
این مطالعه توسط FAPESP پشتیبانی شد و یکی از اولین مطالعاتی بود که اثرات فعالیت بدنی را در زمینه کووید طولانی ارزیابی کرد، که معمولاً به عنوان یک سندرم شامل علائمی است که حداقل دو ماه پس از برطرف شدن عفونت کروناویروس باقی می‌ماند و نمی‌تواند با سایر مشکلات سلامتی توضیح داده شود.
مرجع مجله:
هنگامی که آنها نتایج را برای عوامل مخدوش کننده تنظیم کردند (متغیرهایی که ممکن است دیگران را به گونه ای تحت تاثیر قرار دهند که باعث ایجاد ارتباط های جعلی یا تحریف شده شود)، محققان همچنان دریافتند که وجود حداقل یک علامت پایدار با 57 درصد بیشتر احتمال بی تحرکی مرتبط است. راشل گفت: «هر چه علائم بیشتر باشد، احتمال عدم تحرک بدنی بیشتر است. زمانی که پنج علامت یا بیشتر گزارش شد، احتمال فعالیت بدنی 138 درصد افزایش یافت.
محققان تعدادی تجزیه و تحلیل آماری را در جستجوی ارتباط بین علائم کووید طولانی مدت و عدم فعالیت بدنی انجام دادند.
بیماری های همراه نیز قابل توجه بود: 37 درصد سیگاری، 58 درصد فشار خون بالا، 35 درصد دیابت و 17 درصد چاق بودند. راشل گفت: “اینها عوامل خطر برای کووید-19 شدید هستند. انتظار می رفت که آنها در مطالعه مکرر باشند زیرا همه شرکت کنندگان در بیمارستان بستری شده بودند.” وی افزود که 55 درصد به مراقبت های ویژه و 37 درصد انتوبه شده بودند.
منبع:
ارتباط بین علائم COVID-19 و عدم فعالیت بدنی به طور فزاینده ای مشهود است. مقاله ای که به تازگی در مجله منتشر شده است گزارش های علمی محققان دانشگاه سائوپائولو (USP) در برزیل مطالعه‌ای را توصیف می‌کنند که در آن بازماندگان کووید-19 با حداقل یک علامت دائمی این بیماری، 57 درصد بیشتر در معرض خطر بی‌تحرکی و وجود 5 مورد یا بیشتر پس از حاد بودند. عواقب عفونت SARS-CoV-2 احتمال عدم فعالیت بدنی را تا 138٪ افزایش می دهد.
بنیاد تحقیقات سائوپائولو (FAPESP)
راشل گفت: «از نقطه نظر عملی، اهمیت فعالیت بدنی در طول همه‌گیری به وضوح نشان داده شده است. وی تاکید کرد: مواردی وجود دارد که افرادی که از این بیماری بهبود یافته‌اند باید توصیه‌های پزشکی را در خصوص احتیاط‌های لازم هنگام انجام ورزش‌های بدنی رعایت کنند، اما به عنوان یک موضوع بهداشت عمومی باید سبک زندگی فعال را تشویق کرد. بی تحرکی عامل 9 درصد از مرگ و میرهای همه علل در سراسر جهان است.
همیلتون روشل، آخرین نویسنده این مطالعه و یکی از هماهنگ کنندگان گروه تحقیقاتی فیزیولوژی کاربردی و تغذیه USP
راشل گفت: «آخرین مطالعه ما با توصیف همبستگی‌های خاص بین عدم تحرک فیزیکی و علائم پایدار COVID-19 اطلاعاتی را اضافه کرد. تحقیقات آینده باید این ارتباط را برای درک علل زمینه‌ای بررسی کند.
در این مطالعه، محققان داده های جمع آوری شده توسط گروه مطالعاتی HCFMUSP COVID-19 در Hospital das Clínicas (HC)، مجتمع بیمارستانی که توسط دانشکده پزشکی USP (FM-USP) اداره می شود، تجزیه و تحلیل کردند. در مجموع 614 بازمانده از کووید-19 تایید شده آزمایشگاهی با میانگین سنی 56 سال در این تحقیق وارد شدند.