مطالعه رویکردی را برای ترویج رفتار بین فردی عادلانه تر پیشنهاد می کند

بر اساس تجزیه و تحلیل دانشگاه میشیگان، آموزش دادن به بیماران برای بیان نگرانی های خود در مورد مراقبت های پزشکی و حمایت از خود می تواند تعصب نژادی پزشکان را خنثی کند تا منجر به تجربیات ضعیفی برای بیماران سیاه پوست نشود.

محققان نشان دادند که تعصبات ضمنی پزشکان، که اغلب افراد سفیدپوست را نسبت به سیاه پوستان ترجیح می‌دهند، در نحوه تعامل آنها با بیمارانشان ظاهر می‌شود – اما فقط در صورتی که بیماران در هنگام برقراری ارتباط با پزشکان خود به طور معمول عمل کنند. (به عنوان مثال، اکثر بیماران در صورت دریافت پاسخ نامشخص، پزشک خود را تحت فشار قرار نمی دهند.)

اگر بیماران برای “فعال شدن” آموزش دیده بودند -; پرسیدن سوالات مستقیم اما مودبانه از فهرستی که با خود آورده اند و درخواست توضیح در صورتی که مفهومی را متوجه نشده اند -؛ اثرات سوگیری ناپدید شد.

جنیفر گریگز، MD، MPH، استاد هماتولوژی و انکولوژی در دانشکده پزشکی دانشگاه میشیگان و مدیریت بهداشت و سیاستگذاری در دانشگاه میشیگان، گفت: «بسیاری از ما معتقدیم که نمی‌توان برای نابرابری‌ها و نابرابری‌ها، به‌ویژه نابرابری‌های بین فردی کاری انجام داد. دانشکده بهداشت عمومی UM که به عنوان نویسنده ارشد در این مقاله خدمت کرده است. “آنچه ما دریافتیم این بود که فعال کردن بیماران برای پرسیدن سوالات، قطع صحبت در صورت لزوم برای اطمینان از برآورده شدن نیازهای آنها، الگوهای مراقبت و سوگیری هایی را که پزشکان ممکن است در مورد رفتارهای مورد انتظار بیمار داشته باشند، تحت تاثیر قرار می دهد.”

تحقیقات گذشته نشان داده است که اکثر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی که سیاه پوست نیستند، ترجیح ذاتی و معمولاً ناخودآگاه برای بیماران سفیدپوست نسبت به سیاه پوستان دارند که می تواند در مراقبت های بدتر ظاهر شود، از جمله صرف زمان کمتر با بیماران سیاه پوست و برقراری ارتباط به روش هایی که صبور نیستند. متمرکز شده است.

این یکی از اولین مطالعاتی است که راهبردی را مشخص می کند که نه تنها تعصبات نژادی پزشکان را کاهش می دهد، بلکه تعاملات عادلانه تری بین پزشکان و بیماران ایجاد می کند.

کیفیت مراقبتی که از پزشک خود دریافت می کنید می تواند تغییر کند. این یافته دلگرم‌کننده است و می‌تواند پادزهری برای ناامیدی باشد که اغلب هنگام رسیدگی به نابرابری‌ها در مراقبت احساس می‌کنیم.”

جنیفر گریگز، نویسنده ارشد مطالعه و استاد، هماتولوژی و انکولوژی، دانشکده پزشکی دانشگاه میشیگان

در طی چندین سال، گریگز و تیم محققانش بازیگران سیاه و سفید را برای خدمت به عنوان بیماران این مطالعه در سه سایت مختلف در سراسر کشور استخدام کردند.

آنها بازیگران را برای بازی در نقش یک شخصیت آموزش دادند: مرد، طلاق گرفته، سرطان ریه که تا استخوان گسترش یافته بود و تحت درمان با اشعه و مواد افیونی قرار گرفتند. تنها تفاوت رنگ پوست بازیگران و نحوه آموزش آنها برای تعامل با پزشکانشان بود.

از اهمیت ویژه ای برخوردار است: آموزش دادن به بازیگران «فعال شده» تا در دفاع از نیازهای خود قاطعانه و مداوم عمل کنند، بدون اینکه به عنوان پرخاشگر یا بی اعتماد ظاهر شوند.

گریگز گفت: «ما واقعاً مراقب بودیم که کسی را بیش از حد فعال نکنیم، زیرا نمی‌خواستیم پزشکان عقب‌نشینی کنند. “آنچه که پزشکان از آن انگیزه دارند، اعتماد شدن است. بنابراین اگر بیماران به گونه‌ای سوال کنند که به پزشک بالینی اعتماد ندارند، پزشک می‌تواند حالت تدافعی بگیرد و شروع به فکر کردن به خود کند، نه بیمار.”

او افزود: “گروه های اقلیت دار سابقه طولانی سرکوب و دلایلی برای عدم اعتماد به سیستم پزشکی به دلیل نقض اعتماد و حیثیت دارند.” “کوچینگ راهی برای کمک به بیماران بود که بدون نیاز به کار سخت و با هدف ایجاد احساس راحتی به بیماران، آنچه را که نیاز دارند، دریافت کنند.”

پس از 181 ملاقات با 96 پزشک، بازیگران چندین نظرسنجی را پر کردند که معیارهایی را از رضایت آنها از مراقبت کلی و درک همدلی پزشکان تا نشانه های ارتباط غیرکلامی مانند تماس چشمی ارزیابی می کرد.

کدگذاران مستقل همچنین ضبط شده از بازدیدها را بررسی کردند تا به طور مستقل مهارت های ارتباطی پزشکان را ارزیابی کنند و اینکه آیا بحث در مورد موضوعاتی مانند مدیریت درد بیمار محور است یا خیر.

نتایج واضح بود: فعال‌سازی به طور قابل‌توجهی تأثیر سوگیری بر تعاملات پزشک و بیمار را کاهش داد. گریگز می گوید با توجه به شواهدی مبنی بر اینکه تعصبات ضمنی تغییر دادن دشوار است، این ایده که بیماران می توانند بر کیفیت مراقبت خود کنترل داشته باشند، دلگرم کننده است.

اما، همانطور که در مقاله اشاره شد، “وظیفه دریافت مراقبت عادلانه نباید بر دوش بیماران باشد.”

نویسندگان می نویسند: “در عوض، این وظیفه پزشکان و موسسات پزشکی است که مراقبت های بی طرفانه و با کیفیت بالا را به همه بیماران ارائه دهند.” “بیماران از گروه های اقلیت شده به طور نامتناسبی تحت فشار تبعیض در سیستم مراقبت های بهداشتی قرار دارند. درخواست از آنها برای تغییر شیوه عمل آنها ممکن است بار بر دوش افراد مورد تبعیض بیشتر شود. بنابراین، به دلایل عملی و اخلاقی، محققان و پزشکان نیز باید تمرکز کنند. در توسعه و اجرای مداخلات برابری سلامت که بر تغییر نگرش‌ها و رفتار پزشکان و همچنین سیاست‌ها در سیستم‌های مراقبت بهداشتی تمرکز دارد.

گرچه در حال حاضر، گریگز توصیه می‌کند که پزشکان سعی کنند در مورد اینکه آیا به سؤالاتی که بیماران می‌پرسند توجه می‌کنند و آیا به بیمارانشان این فرصت را داده‌اند که دستور کار ویزیت‌هایشان را تعیین کنند، آگاهی بیشتری داشته باشند.

گریگز گفت: «به احتمال زیاد ما کمتر این کار را با افرادی انجام می دهیم که در آن فاصله اجتماعی بیشتری وجود دارد، چه سن، جنسیت، نژاد، قومیت یا وضعیت جنسی و اقلیت جنسیتی. شما باید کمتر به خودتان فکر کنید و بیشتر به رفع نیازهای بیمارانتان فکر کنید.»

نویسندگان دیگر عبارتند از: Izzy Gainsburg از دانشگاه میشیگان و دانشگاه هاروارد. ورونیکا دریکز از دانشگاه UM و دانشگاه ایندیانا – دانشگاه پردو ایندیاناپولیس؛ کلیولند شیلدز دانشگاه پردو؛ و کوین فیشلا، رونالد اپستین و ورونیکا یو از دانشگاه روچستر.