در مطالعه اخیر ارسال شده به medRxiv* سرور پیش‌چاپ، محققان مکانیسم‌های ایمونولوژیک پشت کاهش اثربخشی واکسن‌های بیماری کروناویروس 2019 (COVID-19) را با ارزیابی دوام و بزرگی آنتی‌بادی‌های خنثی‌کننده و پاسخ‌های سلول‌های B و T حافظه به دوزهای تقویت‌کننده اسید ریبونوکلئیک پیام‌رسان COVID (mRNA) بررسی کردند. -واکسن 19.
زمینه
شواهد حاصل از مطالعات اخیر نشان می‌دهد که در حالی که دوزهای اولیه و تقویت‌کننده واکسن‌های mRNA COVID-19، مانند واکسن‌های Pfizer-BioNTech (BNT162b2) و Moderna (mRNA1273)، در کاهش شدت سندرم حاد تنفسی ویروس کرونا مؤثر بوده‌اند. عفونت‌های SARS-CoV-2)، کارایی این واکسن‌ها در مواجهه با زیرشاخه‌های اورژانس SARS-CoV-2 Omicron به سرعت در حال کاهش است. مطالعات همچنین نشان داده اند که دوز چهارم (تقویت کننده دوم) هیچ سود قابل توجهی ندارد.
اگرچه کاهش تیتر آنتی بادی سرم پس از واکسیناسیون های اولیه mRNA و کاهش پاسخ ایمنی در برابر زیر متغیرهای Omicron توسط مطالعات مختلف گزارش شده است، تحقیقات اخیر نشان می دهد که پاسخ های آنتی بادی پس از اولین واکسیناسیون تقویت کننده با سرعت کمتری نسبت به پس از واکسیناسیون اولیه کاهش می یابد.
بنابراین، درک مکانیسم های ایمنی در پشت تغییر پاسخ های ایمنی به واکسن های تقویت کننده در توسعه استراتژی های واکسیناسیون موثر مهم است.
در مورد مطالعه
در مطالعه حاضر، افرادی که ده ماه پس از دومین دوز اولیه واکسن، دوز تقویت کننده واکسن BNT162b2 یا mRNA1273 را دریافت کرده بودند، انتخاب شدند. افرادی که دوز چهارم را شش تا هشت ماه پس از اولین واکسن تقویت کننده (دوز سوم) دریافت کرده بودند نیز در این مطالعه وارد شدند.
سنجش ایمونوسوربنت متصل به آنزیم (ELISA) شامل اتصال الکتروشیمیلومینسانس برای تشخیص آنتی بادی‌های ایمونوگلوبولین G (IgG) علیه اسپایک SARS-CoV-2 و پروتئین‌های نوکلئوکپسید در نمونه‌های سرم همه شرکت‌کنندگان استفاده شد. آنتی‌بادی‌ها علیه پروتئین نوکلئوکپسید برای شناسایی عفونت‌های SARS-CoV-2 که ممکن بود تشخیص داده نشده باشند، اندازه‌گیری شدند.
تیترهای ضد اسپایک IgG اندازه‌گیری شد، و میانگین هندسی تیترها در ابتدا و زمان‌های مختلف پس از دوز تقویت‌کننده برای تعیین دوام پاسخ‌های آنتی‌بادی ناشی از واکسن محاسبه شد. سلول های VeroE6 بیان کننده پروتئاز گذرنده سرین 2 (TMPRSS2) و ایزوله های ویروس زنده از سویه اجدادی و زیرمتغیرهای Omicron BA.1، BA.5، BQ1.1، و BA.2.75 برای آزمایش فعالیت خنثی کننده ویروس زنده آنتی بادی ها استفاده شد. از نمونه های سرم با استفاده از تست خنثی سازی کاهش تمرکز (FRNT).
یک مدل فروپاشی نمایی برای محاسبه نیمه عمر تیتر آنتی بادی اختصاصی آنتی ژن استفاده شد. سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی (PBMC) با پروتئین‌های نوترکیب SARS-CoV-2 و دامنه اتصال گیرنده (RBD) با برچسب فلورسانس برچسب‌گذاری شدند و در فلوسیتومتری برای ارزیابی سلول‌های B حافظه اختصاصی پروتئین اسپایک مورد استفاده قرار گرفتند. برای اندازه‌گیری پاسخ‌های سلول‌های T حافظه، PMBCs با پروتئین‌های سنبله سویه اجدادی و زیرمتغیرهای Omicron تحریک شدند و در معرض سنجش رنگ‌آمیزی سیتوکین درون سلولی قرار گرفتند.
نتایج
نتایج نشان داد که اولین دوز تقویت کننده (واکسیناسیون سوم) با هر یک از دو واکسن mRNA شش تا 10 ماه پس از واکسیناسیون اولیه، نیمه عمر تیتر آنتی بادی خنثی کننده در سرم را از 56 تا 66 روز به 76 روز افزایش داد. دوز چهارم (واکسن تقویت کننده دوم) که یک سال پس از دوز دوم مصرف شد، نیمه عمر را به 88 روز بیشتر افزایش داد.
فعالیت خنثی‌سازی آنتی‌بادی‌ها در برابر زیرشاخه‌های Omicron کمتر از سویه اجدادی WA.1 بود، با کاهش 35 و 50 برابری ظرفیت خنثی‌سازی در برابر زیر متغیرهای BA.2.75 و BQ.1.1 که اخیراً ظهور کرده‌اند. . اولین دوز تقویت کننده تیترهای آنتی بادی خنثی کننده قابل تشخیص را در برابر انواع جدیدتر Omicron در 55-65٪ از شرکت کنندگان ایجاد کرد. با این حال، تیتر آنتی بادی خنثی کننده علیه همه انواع Omicron در عرض شش ماه کمتر از حد قابل تشخیص کاهش یافت.
با این حال، سلول های B و T حافظه حداقل شش ماه پس از دوز تقویت کننده باقی ماندند. دوز سوم فرکانس سلول‌های B حافظه متصل شونده به SARS-CoV-2 و RBD را افزایش داد، البته در میزان کمتری برای سلول‌های B حافظه متصل به RBD. افزایش اینترلوکین-2 (IL-2) و فاکتور نکروز تومور (TNF) تولید کننده سلول های T حافظه بدون تولید سلول های T اینترفرون-γ (IFN-γ) پس از واکسیناسیون اولیه نشان دهنده ایجاد سلول های T حافظه بود. واکسن های تقویت کننده سلول های T تولید کننده IL-2 و TNF را حفظ کردند اما همچنین سلول های T تولید کننده IFN-γ را تا روز 7 استخراج کردند که نشان دهنده تشکیل سلول های موثر از سلول های T حافظه است.
نتیجه گیری
به طور کلی، نتایج نشان می‌دهد که در حالی که واکسیناسیون تقویت‌کننده دوام آنتی‌بادی‌های خنثی‌کننده را به میزان اندکی افزایش می‌دهد، کاهش اثربخشی پاسخ‌های ایمنی در برابر زیر متغیرهای اورژانس SARS-CoV-2 Omicron که فرار ایمنی را نشان می‌دهند، باعث می‌شود واکسیناسیون تقویت‌کننده در پیشگیری از عفونت‌های جدید مؤثر نباشد.
*تذکر مهم
medRxiv گزارش‌های علمی مقدماتی را منتشر می‌کند که توسط همتایان بررسی نمی‌شوند و بنابراین، نباید به‌عنوان نتیجه‌گیری، راهنمای عمل بالینی/رفتار مرتبط با سلامتی در نظر گرفته شوند یا به عنوان اطلاعات ثابت تلقی شوند.