مشخص کردن تغییرات میلین در سطح مولکولی برای درک اصول TBI ضروری است و نگاه کردن به چنین مقیاس های کوچکی نیز موارد خفیف تا متوسط را پیدا می کند. در حالی که روش‌های تصویربرداری سنتی در مقیاس میکرونی کار می‌کنند، تیم مادهوراپانتولا نشان داد که پراش پرتو ایکس سنکروترون می‌تواند تغییرات بسیار کوچک‌تری را در مقیاس نانومتر تا آنگستروم در محل ثبت کند.
روش پراش اشعه ایکس سنکروترون که در گفتگو توضیح داده خواهد شد به حداقل آماده سازی نمونه نیاز دارد و می تواند بخش های بزرگی از مواد را اسکن کند. این روش را می‌توان برای کار بر روی سایر بافت‌ها یا انتقال بافت، که در آن یک نوع بافت به هم می‌پیوندد و با دیگری ترکیب می‌شود، گسترش داد.
اشعه ایکس مورد استفاده حدود 70000 برابر شدیدتر از اشعه ایکس قفسه سینه است و در یک ناحیه بسیار کوچک متمرکز می شود تا یک پرتو با شدت بالا ایجاد کند. همانطور که پرتو به یک نمونه برخورد می کند، موقعیت و شدت پرتوهای پراش شده به صورت الگویی روی صفحه عکاسی ثبت می شود. این اطلاعات به تعیین ویژگی های مادی و مکانیکی بافت های عصبی کمک می کند.
مادهوراپانتولا گفت: «ما می‌توانیم تغییرات را در این مناطق انتقالی، که اغلب پراکنده هستند و می‌توانند چند میلی‌متر طول بکشند، ردیابی کنیم. به عنوان مثال، ما توانستیم یک مدل با وضوح بالا از انتقال عضله به تاندون در عضلات اسکلتی و مجموعه‌های دریچه قلب ایجاد کنیم.
آسیب های تروماتیک مغزی (TBIs) معمولاً با ام آر آی و اسکن توموگرافی کامپیوتری تشخیص داده می شوند، اما این تکنیک ها اغلب آسیب های خفیف تری را از دست می دهند. چنین TBI های “نامرئی” می تواند منجر به از دست دادن شدید عملکرد و کاهش کیفیت زندگی شود و محققان را به یافتن تکنیک های جدید برای شناسایی ترومای ظریف ترغیب کند.
راما مادوراپانتولا، موسسه فناوری ایلینوی
منبع:
انجمن کریستالوگرافی آمریکا (ACA)