در مقایسه، هر مایل اضافی که به رفت و آمد افرادی که اغلب پیاده به محل کار می‌رفتند اضافه می‌شد، خطر ابتلا به تری گلیسیرید بالا را در آنها کاهش می‌داد. هر مایل اضافی، سطوح نشانگر زیستی پیش بینی شده را برای کسانی که دوچرخه سواری می کردند یا از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده می کردند، تغییر نداد.
یکی از نقاط قوت کلیدی این مطالعه، حجم نمونه بزرگ و طیف وسیعی از نشانگرهای زیستی مورد استفاده است. با این وجود، ماهیت مقطعی این مطالعه، همراه با تأثیر بالقوه برخی عوامل مخدوش‌کننده باقیمانده، محدودیت‌های مهمی برای این یافته‌ها هستند.
هشت نشانگر زیستی مورد تجزیه و تحلیل در این مطالعه شامل کلسترول تام، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL)، لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL)، آپولیپوپروتئین A و B، پروتئین واکنشی C (CRP) و لیپوپروتئین a بود. برای هر نشانگر زیستی، محققان تعیین کردند که آیا مقدار مربوطه منعکس کننده افزایش خطر ابتلا به CVD است یا خیر.
اطلاعات اجتماعی و جمعیت شناختی و مرتبط با سلامت هر شرکت کننده نیز ارائه شد، از جمله پارامترهای بیولوژیکی مانند چربی بدن و قدرت چنگ زدن و شاخص های سبک زندگی مانند رژیم غذایی و سطح فعالیت بدنی.
یافته های مطالعه
شرکت‌کنندگان در مطالعه که اغلب پیاده به محل کار می‌رفتند، در مقایسه با افرادی که با ماشین به محل کار می‌رفتند، با خطر قابل‌توجهی پایین‌تر HDL و آپولیپوپروتئین A مرتبط بودند. در مقایسه، دوچرخه سواری تا محل کار با خطر کمتر تری گلیسیرید بالا، آپولیپوپروتئین A کم، آپولیپوپروتئین B بالا یا پایین و سطوح بالای CRP همراه بود.
مرجع مجله:
- Kaiser، M.، Bauer، JM، Otterbach، S.، و همکاران (2023). ارتباط بین رفت و آمد و بیماری قلبی عروقی: تجزیه و تحلیل مبتنی بر نشانگر زیستی از داده های همگروهی مقطعی از Biobank انگلستان. طب پیشگیری. doi:10.1016/j.ypmed.2023.107521
حدود 16 درصد از مسافران دوچرخه هرگز در مقایسه با 10 درصد از مسافران اتومبیل، هرگز گوشت فرآوری شده نخوردند، بنابراین حتی عادات غذایی این افراد نیز به طور قابل توجهی متفاوت است. علاوه بر این، مسافران دوچرخه سوار هر هفته به طور متوسط 34 مایل را طی کردند و بسته به شدت دوچرخه سواری در آن روز، تا 2000 کیلوکالری اضافی سوزاندند.
شواهد علمی رو به رشدی وجود دارد که نشان می‌دهد رفت‌وآمدهای فعال مانند دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی بر سلامت کلی تأثیر مثبت می‌گذارد، از جمله کاهش خطر بیماری‌های قلبی عروقی (CVD)، سرطان، مرگ‌ومیر به هر علت و بهبود سلامت روان. با این حال، مکانیسم دقیقی که از طریق آن رفت و آمد فعال بر نتایج سلامتی تأثیر می‌گذارد، هنوز مشخص نشده است.
در مقاله ای که اخیراً در مجله منتشر شده است طب پیشگیریمحققان تأثیر حالت های رفت و آمد فعال و غیرفعال را بر پیامدهای CVD بر اساس سطوح بیومارکر مربوطه تخمین می زنند. علاوه بر داده‌های نشانگر زیستی به‌دست‌آمده از ۲۰۸۸۹۳ شرکت‌کننده در نظرسنجی پایه Biobank بریتانیا، محققان همچنین چگونگی تغییر شدت و نوع رفت‌وآمد در سطوح نشانگر زیستی CVD را بررسی کردند.
یافته‌های مطالعه نشان می‌دهد که پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری تا محل کار با فواید قابل توجهی برای سلامت قلب و عروق همراه است. ارتباط این مزایای سلامتی با سطوح مشخصی از نشانگرهای زیستی مکانیسمی را نشان می دهد که به وسیله آن فعالیت بدنی باعث کاهش بروز CVD و مرگ و میر می شود.
سطوح بیومارکر CVD بین افرادی که از وسایل حمل و نقل عمومی از جمله اتوبوس، مترو و قطار استفاده می کردند، تفاوت معنی داری نداشت. علاوه بر نحوه رفت و آمد و مسافت، عوامل دیگری مانند کیفیت حمل و نقل عمومی، ترتیبات زمان کار، آب و هوا و حتی امکانات مراقبت از کودکان نیز وجود دارد. می تواند به اثرات بهداشتی مرتبط با شیوه های مختلف رفت و آمد کمک کند. بنابراین، برای درک بهتر اینکه چگونه رفت و آمد با وسایل نقلیه عمومی و سایر عوامل ممکن است بر سلامت جسمانی تأثیر بگذارد، تحقیقات بیشتری لازم است.
از مجموع 208893 پاسخ دهندگان نظرسنجی، 165540 نفر از اتومبیل به عنوان وسیله حمل و نقل استفاده می کردند، در حالی که تنها 5883 پاسخ دهنده به طور منظم با دوچرخه به محل کار خود رفت و آمد می کردند. حدود 38 درصد از مسافران دوچرخه سواری نیز در اوقات فراغت خود به دوچرخه سواری/پیاده روی می پردازند که به طور قابل توجهی بیشتر از 8 درصد مسافران خودرویی بود که اغلب در این فعالیت ها شرکت می کردند.
هنگامی که محققان زمان رفت و آمد را برای مسافران غیرفعال به میزان 10 مایل در هفته افزایش دادند، خطر نسبی بالای کلسترول تام، LDL و سطوح تری گلیسیرید و همچنین خطر سطح آپولیپوپروتئین A پایین و آپولیپوپروتئین B بالا/پایین افزایش یافت.
یکی دیگر از عوامل شخصی که نتایج را تحت تأثیر قرار داد، نسبت دور کمر به باسن فرد بود. برای این منظور، کسانی که نسبت دور کمر به باسن بالاتری داشتند، و همچنین کسانی که در حال حاضر داروی CVD برایشان تجویز می‌شد، کمتر احتمال داشت که با دوچرخه یا پیاده‌روی به محل کار بروند.
نتیجه گیری
در نظرسنجی مقطعی UK Biobank، محققان شرکت کنندگان 40 تا 69 ساله را بین سال های 2006 تا 2010 از 22 مرکز در انگلستان، اسکاتلند و ولز انتخاب کردند. همه شرکت کنندگان استخدام شده از حالت های مختلف حمل و نقل برای رفت و آمد به محل کار حداقل یک بار در هفته استفاده کردند.
مطالعه: ارتباط بین رفت و آمد و بیماری قلبی عروقی: تجزیه و تحلیل مبتنی بر نشانگر زیستی از داده های همگروهی مقطعی از Biobank انگلستان. اعتبار تصویر: Dean Dobot / Shutterstock.com
در مورد مطالعه