جرج تامپسون متخصص بیماری های عفونی بیش از دو دهه است که به مطالعه و درمان بیماری های قارچی می پردازد. او شیوع، علائم و خطرات نسبی آنها را زیر نظر دارد. اخیراً، او بیشتر نگران یک تهدید فزاینده بوده است: گسترش قارچ های عامل بیماری در خارج از نقاط داغ سنتی آنها.
در تفسیر منتشر شده در سالنامه طب داخلی، تامپسون و نویسنده همکارش از شاخه بیماری های قارچی در مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، تام چیلر زنگ خطر را به صدا درآوردند. آنها به وجود و خطرات در حال ظهور سه بیماری قارچی بومی اشاره کردند: هیستوپلاسموز، بلاستومایکوز و کوکسیدیوئیدومیکوزیس (تب دره).
تامپسون گفت: “این سه بیماری قارچی معمولاً در مناطق خاصی در ایالات متحده زندگی می کنند که برای بقای آنها مفید است.” او استاد دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا دیویس در بخش داخلی، بخش بیماری‌های عفونی، و گروه میکروبیولوژی پزشکی و ایمونولوژی است. اخیراً موارد بیشتری از این بیماری‌ها را در خارج از حوزه‌های شناخته شده خود پیدا کرده‌ایم که پزشکان و بیماران را غافلگیر کرده است.»
عفونت های قارچی یک تهدید جهانی در حال ظهور هستند
قارچ ها میکروارگانیسم هایی هستند که به وفور در طبیعت یافت می شوند. آنها شامل مخمرها، کپک ها، قارچ ها و غیره هستند. در حالی که بیشتر قارچ‌ها برای انسان بی‌ضرر هستند، برخی از آنها می‌توانند باعث بیماری‌هایی (معروف به مایکوز) شوند که می‌تواند برای بیماران و سیستم سلامت ویران کند.
اخیراً، سازمان جهانی بهداشت (WHO) فهرست پاتوژن‌های اولویت‌دار قارچی خود را منتشر کرده است و نگران‌کننده‌ترین قارچ‌هایی را که می‌توانند باعث عفونت‌هایی شوند که مقاومت دارویی یا سایر چالش‌های درمانی برای آنها وجود دارد، شناسایی کرده است. پیش بینی می شود که این پاتوژن ها در دهه آینده منجر به مشکلات بیشتری شوند.
تغییرات آب و هوا باعث افزایش شیوع عفونت های قارچی می شود
قارچ های اندمیک به طور سنتی دارای توزیع های جغرافیایی متمایز هستند. تغییرات آب و هوایی در دما و باران در محل رشد این قارچ ها تأثیر می گذارد.
نویسندگان به مناطق در حال گسترش میزبان قارچ‌های بومی اشاره کردند. برای مثال، تب دره در نبراسکا، در شرق نقاط داغ سنتی آن در کالیفرنیا و آریزونا یافت شد.
موجودات زنده احتمالاً بسیار گسترده تر از آن چیزی هستند که ما در ابتدا تصور می کردیم. این احتمال وجود دارد که پزشکانی که با این ارگانیسم ها آشنا نیستند در طول تمرین روزانه خود با آنها روبرو شوند.”
پزشکان معمولاً تشخیص عفونت قارچی را از دست می دهند
این سه قارچ بومی علائم بسیاری از جمله تب، لرز، سرفه، تعریق شبانه و خستگی دارند. آنها همچنین ممکن است باعث عفونت ریه شوند که شبیه ذات الریه است. به این ترتیب، آنها به راحتی می توانند با عفونت های ریه ویروسی و باکتریایی رایج تر اشتباه گرفته شوند.
دستورالعمل‌های فعلی انجمن قفسه سینه آمریکا و انجمن بیماری‌های عفونی آمریکا در مورد پنومونی، آزمایش یا توصیه‌های درمانی خاصی را برای قارچ‌های بومی ارائه نمی‌دهند. اکثر پزشکان ممکن است تجربه کمی در شناخت و درمان این عفونت های قارچی ریه داشته باشند.
حدود 20 درصد موارد ذات الریه در برخی از مناطق کالیفرنیا و آریزونا ناشی از تب دره است. با این حال، معمولاً بیش از سه هفته پس از شروع علائم طول می‌کشد تا تشخیص درست داده شود. ممکن است تشخیص هیستوپلاسموز و بلاستومایکوز حتی بیشتر طول بکشد.
عفونت های قارچی نیز معمولاً به اشتباه به عنوان باکتری تشخیص داده می شوند. هنگامی که این تشخیص اشتباه اتفاق می افتد، آنتی بیوتیک هایی برای بیمار تجویز می شود که برای بیماری های قارچی بی اثر است. این همچنین آنها را در معرض داروهای غیر ضروری قرار می دهد و به افزایش مقاومت ضد میکروبی در جامعه کمک می کند. نویسندگان از پزشکان خواستند تا قبل از دادن دور دوم آنتی بیوتیک به بیماران، تاریخچه سفر کاملی داشته باشند و آزمایشات بیشتری برای رد عفونت قارچی انجام دهند.
تامپسون توصیه کرد: «در مناطقی که این بیماری‌های قارچی رشد می‌کنند، پزشکان باید تشخیص و آزمایش مایکوز را در همه بیماران مبتلا به بیماری پیشنهادی در نظر بگیرند.
نویسندگان چندین عامل را شناسایی کردند که ممکن است در این تاخیرهای تشخیصی و درمانی نقش داشته باشد. یکی تفاوت در دانش پزشکان از تشخیص و مدیریت بیماری است. مورد دیگر فقدان تشخیص در نقطه مراقبت است. پانل‌هایی که معمولاً برای تشخیص عفونت‌های تنفسی استفاده می‌شوند، شامل قارچ‌های بومی نمی‌شوند. آزمایش آنتی بادی سرم و آنتی ژن ادراری برای مایکوزهای بومی معمولاً فقط در آزمایشگاه های خاصی در دسترس است.
طرح اقدام برای مقابله با قارچ های بومی
نویسندگان فرصتی را برای بهبود روش‌های تشخیصی و درمانی قارچی از طریق نظارت بهتر و آموزش مداوم پزشکی در مورد این عفونت‌های منطقه‌ای می‌بینند. آنها یک رویکرد چند وجهی را برای کمک به تلاش های پیشگیرانه و شناخت و درمان به موقع این بیماری ها پیشنهاد کردند. آنها خواستند:
1) نظارت ملی و گزارش بیماری قارچ‌های بومی هم در انسان و هم در حیوانات
2) تلاش های آموزشی برای بیماران و ارائه دهندگان
3) گنجاندن قارچ‌های اندمیک در دستورالعمل‌های پنومونی آینده
4) توسعه ابزارهای تشخیصی نقطه مراقبت
5) اکتشاف واکسن مایکوز پان آندمیک برای جلوگیری از عفونت
منبع:
دانشگاه کالیفرنیا – بهداشت دیویس
مرجع مجله:
تامپسون III، GR، و همکاران (2022) قارچ های اندمیک: کمتر تشخیص داده شده و کمتر گزارش شده است. سالنامه طب داخلی. doi.org/10.7326/M22-2371.