سرطان تنها بزرگترین علت مرگ و میر در بریتانیا و یکی از جدی ترین بار مراقبت های بهداشتی برای جوامع است. آنها می نویسند که ارائه مراقبت موثر و عادلانه مستلزم هماهنگی مجموعه گسترده ای از مسیرهای خاص سرطانی است.
پروفسور ریچارد سالیوان در موسسه سیاست سرطان، کینگز کالج لندن و دکتر آجی آگاروال در دانشکده بهداشت و پزشکی استوایی لندن می گویند که این تصمیم “دهه ها اجماع جهانی را که برای ارائه مراقبت های مقرون به صرفه، عادلانه و با کیفیت بالا از سرطان، سرطان اختصاص داده شده را کنار می گذارد. برنامه ریزی لازم است.”
آنها نیاز به تقویت مراقبت های اولیه و اجتماعی، همراه با تضمین برابری توجه به سایر بیماری های مزمن را تصدیق می کنند، اما می گویند که قرار دادن سرطان در دستور کار کلی بیماری های غیرواگیر “به سادگی نشان می دهد که سرطان دیگر یک اولویت سیاسی نیست یا منعکس کننده دولتی نیست. مایل به مقابله با پیچیدگی و هزینه های فزاینده آن است.”
آنها می افزایند که پس از بیش از یک دهه کاهش بودجه برای خدمات سرطان که با بیماری همه گیر کووید-19 همراه شده است، یک برنامه بلند مدت برای سرطان از همیشه حیاتی تر است. چنین برنامهای باید با واقعیتهای پس از همهگیری در زمینه مراقبتهای معوقه مقابله کند: بیماران بیمار با سرطانهای پیشرفتهتر و کمبودهای عظیم در نیروی کار خاص سرطان.
پیشنهاد دولت بریتانیا برای تبدیل برنامه بلندمدت انگلیس برای سرطان در یک استراتژی که همه شرایط عمده مانند بیماری های قلبی عروقی، بیماری مزمن تنفسی، زوال عقل، شرایط سلامت روان و اختلالات اسکلتی- عضلانی را پوشش می دهد، “یک تصمیم فاجعه بار است که به قیمت جان انسان ها تمام می شود” کارشناسان BMJ امروز.